امداد شبکه :خدمات پشتیبانی شبکه های کامپیوتری (IT)

دسته: آموزش شبکه و فناوری اطلاعات

  • Zero Touch Provisioning در شبکه‌های سازمانی | امداد شبکه

    Zero Touch Provisioning در شبکه‌های سازمانی | امداد شبکه

    ZTP-پیکربندی بدون دخالت دست

    در دنیای امروز که سرعت و دقت در راه‌اندازی زیرساخت شبکه اهمیت بالایی دارد، استفاده از راهکارهایی که فرآیند نصب و پیکربندی تجهیزات را خودکار می‌کنند، یک ضرورت است. یکی از این فناوری‌ها، Zero Touch Provisioning (ZTP) یا «پیکربندی بدون دخالت دست» است.
    امداد شبکه با سال‌ها تجربه در پیاده‌سازی زیرساخت شبکه و بهره‌گیری از برندهای معتبر مانند سیسکو (Cisco)، میکروتیک (MikroTik) و سیستم‌عامل‌های متن‌باز مانند OpenWrt، آماده است تا این فناوری را برای سازمان‌ها و صنایع ایران پیاده‌سازی کند.

    Zero Touch Provisioning چیست؟

    ZTP یک فرآیند خودکار برای راه‌اندازی اولیه تجهیزات شبکه (سوئیچ، روتر، فایروال و سرورها) است. در این روش، دستگاه به محض اتصال به شبکه و دریافت آدرس IP، به صورت خودکار اسکریپت‌ها و کانفیگ‌های لازم را از سرور مرکزی دریافت می‌کند.
    به این ترتیب دیگر نیازی به ورود دستی به هر دستگاه و اعمال تنظیمات نیست. این موضوع در مراکز داده و پروژه‌های بزرگ با صدها یا هزاران دستگاه، صرفه‌جویی عظیمی در زمان و هزینه ایجاد می‌کند.

    مزایای Zero Touch Provisioning

    1. سرعت در راه‌اندازی

    با ZTP، زمان پیکربندی دستگاه‌ها از ساعت‌ها به چند دقیقه کاهش پیدا می‌کند.

    2. کاهش خطای انسانی

    انسان همیشه احتمال اشتباه دارد، اما ZTP این مشکل را با اسکریپت‌های استاندارد و خودکار برطرف می‌کند.

    3. صرفه‌جویی در هزینه‌ها

    نیازی نیست نیروی متخصص برای پیکربندی تک‌تک دستگاه‌ها به صورت دستی اعزام شود.

    4. امنیت و کنترل متمرکز

    تمامی دستگاه‌ها پیکربندی یکپارچه دارند و از طریق امنیت شبکه کنترل می‌شوند.

    5. انعطاف‌پذیری بالا

    سازمان‌ها می‌توانند اسکریپت‌های ZTP را مطابق نیاز خود شخصی‌سازی کنند؛ از راه‌اندازی سرویس‌های ویپ ایزابل گرفته تا مدیریت VLAN و تونل‌های VPN.

    نقش Zero Touch Provisioning در زیرساخت شبکه

    در پروژه‌های اتاق سرور یا دیتاسنتر، زمانی که صدها سوئیچ و روتر نصب می‌شوند، اجرای دستی پیکربندی بسیار زمان‌بر است. با ZTP، کافیست یک بار Template تعریف شود و باقی کارها خودکار انجام خواهد شد.
    به همین دلیل، این فناوری در شبکه‌های گسترده بانکی، فروشگاهی، کارخانه‌ای و توزیع شعب بسیار پرکاربرد است.

    Zero Touch Provisioning در تجهیزات سیسکو و میکروتیک

    • Cisco ZTP: سیسکو با استفاده از DHCP و TFTP امکان بارگذاری خودکار پیکربندی و IOS را فراهم کرده است.
    • MikroTik ZTP: در میکروتیک می‌توان از ترکیب DHCP Option 66، اسکریپت‌های RouterOS و Netinstall برای پیاده‌سازی ZTP استفاده کرد.
    • OpenWrt ZTP: در پروژه‌های مبتنی بر OpenWrt، اسکریپت‌های خودکار Shell و سیستم‌های مدیریت کانفیگ مانند Ansible به کار گرفته می‌شوند.

    کاربردهای عملی Zero Touch Provisioning

    • پروژه‌های ملی با هزاران مودم و روتر: مثل شرکت‌های اینترنتی (ISP)
    • شبکه‌های بانکی و مالی: برای یکپارچگی و امنیت بالا
    • کارخانه‌ها و صنایع: راه‌اندازی سریع سرورهای ESXi و مجازی‌سازی
    • شعب فروشگاه‌های زنجیره‌ای: مدیریت متمرکز VPN و تونل‌های ارتباطی
    • سازمان‌های بزرگ دولتی و خصوصی: کاهش هزینه اعزام نیرو به نقاط دورافتاده

    مراحل پیاده‌سازی ZTP در شبکه

    مرحله ۱: طراحی Template

    تعریف اسکریپت و پیکربندی پایه.

    مرحله ۲: راه‌اندازی DHCP/TFTP Server

    برای تخصیص خودکار آدرس IP و ارسال فایل کانفیگ.

    مرحله ۳: تعریف Policy امنیتی

    اطمینان از اینکه دستگاه فقط فایل معتبر دریافت می‌کند.

    مرحله ۴: تست در محیط آزمایشگاهی

    قبل از اجرای گسترده، تست در لابراتوار شبکه.

    مرحله ۵: استقرار در محیط واقعی

    اتصال دستگاه‌ها و اجرای خودکار ZTP.

    چالش‌های ZTP و راه‌حل‌ها

    • امنیت: خطر بارگذاری فایل مخرب → راه‌حل: استفاده از SSL و احراز هویت دیجیتال.
    • سازگاری تجهیزات: برخی برندها استاندارد متفاوت دارند → راه‌حل: استفاده از پلتفرم‌های مدیریت چندبرندی.
    • نیاز به دانش تخصصی: اجرای ZTP نیازمند تجربه است → راه‌حل: استفاده از خدمات تخصصی امداد شبکه.

    چرا امداد شبکه؟

    امداد شبکه با تجربه عملی در راه‌اندازی شبکه، امنیت سازمانی، VoIP ایزابل و مراکز داده، بهترین گزینه برای مشاوره و پیاده‌سازی Zero Touch Provisioning در ایران است.
    از طراحی تا اجرا و پشتیبانی، تیم ما همراه سازمان شما خواهد بود.

    نتیجه‌گیری

    Zero Touch Provisioning یک تحول بزرگ در مدیریت شبکه‌های مدرن است. این فناوری باعث افزایش سرعت، امنیت، کاهش خطا و صرفه‌جویی هزینه می‌شود.
    برای پیاده‌سازی موفق ZTP، نیاز به یک تیم متخصص مانند امداد شبکه دارید که هم تجربه عملی و هم دانش فنی داشته باشد.

    👉 همین حالا برای دریافت مشاوره با امداد شبکه تماس بگیرید.

  • واحد داده (Data Unit) چیست؟ | تبدیل و محاسبه ظرفیت حافظه – امداد شبکه

    واحد داده (Data Unit) چیست؟ | تبدیل و محاسبه ظرفیت حافظه – امداد شبکه

    در دنیای دیجیتال، همه چیز بر پایه داده‌ها (Data) ساخته شده است. هر پیام، تصویر، ویدیو یا فایل نرم‌افزاری که استفاده می‌کنیم، در نهایت به صورت واحدهای داده (Data Units) ذخیره و منتقل می‌شود. شناخت این واحدها به ما کمک می‌کند ظرفیت ذخیره‌سازی و سرعت انتقال اطلاعات را بهتر درک کنیم.

    واحدهای اصلی داده 💾

    1. بیت (Bit)
      کوچک‌ترین واحد داده است و تنها می‌تواند دو مقدار 0 یا 1 داشته باشد. تمامی سیستم‌های کامپیوتری بر پایه همین دو حالت کار می‌کنند.
    2. بایت (Byte)
      هر بایت از 8 بیت تشکیل شده و معمولاً برای نمایش یک کاراکتر (مثل یک حرف یا عدد) استفاده می‌شود.
    3. کیلوبایت (KB)
      برابر با 1024 بایت است. معمولاً برای فایل‌های متنی کوچک و اسناد کاربرد دارد.
    4. مگابایت (MB)
      برابر با 1024 کیلوبایت است. برای ذخیره تصاویر باکیفیت، آهنگ و نرم‌افزارهای سبک مناسب است.
    5. گیگابایت (GB)
      برابر با 1024 مگابایت است. اکثر هارد دیسک‌ها، فلش‌ها و گوشی‌های موبایل با این واحد معرفی می‌شوند.
    6. ترابایت (TB)
      برابر با 1024 گیگابایت است و برای سرورها و مراکز داده استفاده می‌شود.
    7. پتابایت (PB)
      برابر با 1024 ترابایت است و معمولاً در دیتاسنترهای بزرگ و سیستم‌های پردازش ابری به کار می‌رود.

    اهمیت واحدهای داده در مراکز داده و شبکه 🌐

    امروزه کسب‌وکارها حجم عظیمی از داده‌ها تولید و ذخیره می‌کنند. انتخاب درست تجهیزات ذخیره‌سازی و مدیریت واحدهای داده در اتاق سرور و مراکز داده اهمیت زیادی دارد.

    • در طراحی زیرساخت شبکه، ظرفیت ذخیره‌سازی باید بر اساس حجم داده‌های تولیدی انتخاب شود.
    • در پروژه‌های امنیت شبکه، حجم لاگ‌ها و اطلاعات ذخیره‌شده نیاز به محاسبه دقیق واحد داده دارد.
    • در خدمات بکاپ و بازیابی اطلاعات، دانستن ظرفیت واقعی برای طراحی استراتژی Disaster Recovery ضروری است.

    تبدیل واحدهای داده 🔄

    گاهی نیاز داریم بین واحدها تبدیل انجام دهیم. فرمول‌ها ساده هستند:

    • 1 Byte = 8 Bit
    • 1 KB = 1024 Byte
    • 1 MB = 1024 KB
    • 1 GB = 1024 MB
    • 1 TB = 1024 GB

    مثلاً اگر یک فایل 5 گیگابایتی داشته باشیم، برابر با:
    5 × 1024 MB = 5120 MB خواهد بود.

    واحدنمادمعادلتوضیحات
    بیت (Bit)bکوچک‌ترین واحد دادهیک بیت می‌تواند مقدار ۰ یا ۱ را داشته باشد.
    بایت (Byte)B۸ بیتیک بایت معمولاً معادل یک کاراکتر (حرف یا عدد) است.
    کیلوبایت (Kilobyte)KB۱,۰۲۴ بایتبرای اندازه‌گیری فایل‌های کوچک مانند متن‌ها یا تصاویر ساده استفاده می‌شود.
    مگابایت (Megabyte)MB۱,۰۲۴ کیلوبایتبرای اندازه‌گیری فایل‌های بزرگ‌تر مانند تصاویر با کیفیت یا فایل‌های صوتی.
    گیگابایت (Gigabyte)GB۱,۰۲۴ مگابایتبرای اندازه‌گیری فایل‌های بسیار بزرگ مانند فیلم‌ها یا برنامه‌های نرم‌افزاری.
    ترابایت (Terabyte)TB۱,۰۲۴ گیگابایتبرای اندازه‌گیری حجم‌های بسیار بزرگ مانند هارد دیسک‌ها یا سرورها.
    پتابایت (Petabyte)PB۱,۰۲۴ ترابایتبرای اندازه‌گیری داده‌های کلان (Big Data) و مراکز داده استفاده می‌شود.
    اگزابایت (Exabyte)EB۱,۰۲۴ پتابایتبرای اندازه‌گیری داده‌های بسیار عظیم مانند کل داده‌های اینترنت.
    زتابایت (Zettabyte)ZB۱,۰۲۴ اگزابایتواحد بسیار بزرگی که برای اندازه‌گیری داده‌های جهانی استفاده می‌شود.
    یوتابایت (Yottabyte)YB۱,۰۲۴ زتابایتبزرگ‌ترین واحد استاندارد ذخیره‌سازی اطلاعات که در حال حاضر استفاده می‌شود.

    نکات مهم:

    • هر واحد ۱,۰۲۴ برابر واحد کوچک‌تر خود است (بر مبنای باینری).
    • در برخی موارد، واحدها بر مبنای ۱,۰۰۰ نیز محاسبه می‌شوند (به ویژه در بازاریابی محصولات ذخیره‌سازی)، اما در محاسبات فنی معمولاً از مبنای ۱,۰۲۴ استفاده می‌شود.
    • واحدهای بزرگ‌تر از یوتابایت (مانند Brontobyte و Geopbyte) نیز وجود دارند، اما هنوز به طور گسترده استفاده نمی‌شوند.

    جمع‌بندی ✅

    واحدهای داده پایه و اساس درک ما از دنیای دیجیتال هستند. از بیت و بایت گرفته تا ترابایت و پتابایت، هر کدام نقش مهمی در ذخیره‌سازی و انتقال اطلاعات دارند. با توجه به رشد سریع داده‌ها، مدیریت درست این واحدها در شبکه‌های سازمانی و مراکز داده اهمیت بیشتری پیدا کرده است.

    برای مشاوره تخصصی در زمینه طراحی زیرساخت ذخیره‌سازی، امنیت داده و بازیابی اطلاعات می‌توانید با تیم امداد شبکه تماس بگیرید.

    واحد فناوری اطلاعات (IT) در شرکت‌ها و ادارات: وظایف، نقش‌ها و اهمیت آن(در تب جدید مرورگر باز می شود )

    Aider + DeepSeek + Claude 3.5 Sonnet: ایجاد برنامه در یک فرمان (برنامه نویسی Ollama)(در تب جدید مرورگر باز می شود )

    سخت‌افزار پردازش هوش مصنوعی برای یک مرکز با بودجه ۲ میلیارد تومان(در تب جدید مرورگر باز می شود )

    لپ تاپ اپل با هارد 1 ترابایت(در تب جدید مرورگر باز می شود )

    openwrt-IPtables-Mangle(در تب جدید مرورگر باز می شود )

  • آخرین ترفندهای اشتراک‌گذاری پارتیشن در شبکه: نگاهی عمیق به اشتراک فایل در شبکه -حتما مدیران IT بخوانند

    وقتی یک پارتیشن شیر (Share) می‌شود، به این معنی است که آن پارتیشن یا بخشی از فضای ذخیره‌سازی آن برای دسترسی دیگران در شبکه باز می‌شود. این کار معمولاً برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها، پوشه‌ها یا داده‌ها بین کاربران در یک شبکه انجام می‌شود. در این حالت، پارتیشن یا پوشه‌های خاصی در آن پارتیشن به عنوان یک منبع مشترک در شبکه قابل دسترسی می‌شوند.

    چه اتفاقی برای پارتیشن می‌افتد؟

    1. دسترسی شبکه‌ای فعال می‌شود:
    • پارتیشن یا پوشه‌های داخل آن برای دسترسی از طریق شبکه تنظیم می‌شوند.
    • کاربران دیگر در شبکه می‌توانند به این پارتیشن یا پوشه‌ها دسترسی داشته باشند (با توجه به مجوزهای تعیین‌شده).
    1. مجوزهای دسترسی تنظیم می‌شوند:
    • شما می‌توانید تعیین کنید که چه کاربرانی یا گروه‌هایی به پارتیشن یا پوشه‌های اشتراک‌گذاری‌شده دسترسی داشته باشند.
    • مجوزها می‌توانند شامل خواندن (Read)، نوشتن (Write)، یا اجرا (Execute) باشند.
    1. نام اشتراک (Share Name) تعیین می‌شود:
    • پارتیشن یا پوشه‌های اشتراک‌گذاری‌شده یک نام شبکه‌ای (Share Name) دریافت می‌کنند که کاربران از طریق آن می‌توانند به پارتیشن دسترسی پیدا کنند.
    1. پروتکل‌های اشتراک‌گذاری فعال می‌شوند:
    • بسته به سیستم عامل، پروتکل‌های اشتراک‌گذاری مانند SMB/CIFS (برای ویندوز) یا NFS (برای لینوکس) فعال می‌شوند تا امکان دسترسی به پارتیشن فراهم شود.

    چه تغییراتی در پارتیشن ایجاد می‌شود؟

    1. تغییرات در سیستم فایل:
    • سیستم فایل پارتیشن تغییر نمی‌کند، اما ممکن است برخی تنظیمات مربوط به مجوزها و دسترسی‌ها در سطح سیستم فایل اعمال شود (مثلاً در NTFS یا ext4).
    1. افزایش ترافیک شبکه:
    • از آنجایی که پارتیشن در شبکه قابل دسترسی می‌شود، ممکن است ترافیک شبکه افزایش یابد، به‌ویژه اگر چندین کاربر به طور همزمان از آن استفاده کنند.
    1. امنیت پارتیشن:
    • اگر پارتیشن به درستی تنظیم نشود، ممکن است خطرات امنیتی مانند دسترسی غیرمجاز به داده‌ها وجود داشته باشد. بنابراین، تنظیم مجوزهای دسترسی و استفاده از رمزگذاری (در صورت نیاز) بسیار مهم است.
    1. تغییرات در مدیریت پارتیشن:
    • ممکن است نیاز به مدیریت بیشتری برای پارتیشن اشتراک‌گذاری‌شده وجود داشته باشد، مانند نظارت بر دسترسی‌ها، بررسی لاگ‌ها و اطمینان از عملکرد صحیح.

    مراحل شیر کردن یک پارتیشن

    1. در ویندوز:
    • روی پارتیشن یا پوشه مورد نظر راست‌کلیک کنید.
    • گزینه Properties را انتخاب کنید.
    • به تب Sharing بروید و روی Advanced Sharing کلیک کنید.
    • گزینه Share this folder را فعال کنید و نام اشتراک (Share Name) را تعیین کنید.
    • مجوزهای دسترسی را تنظیم کنید.
    1. در لینوکس:
    • از ابزارهایی مانند NFS یا Samba برای اشتراک‌گذاری پارتیشن استفاده کنید.
    • فایل پیکربندی مربوطه (مانند /etc/exports برای NFS یا /etc/samba/smb.conf برای Samba) را ویرایش کنید.
    • سرویس مربوطه را restart کنید.

    وقتی یک پارتیشن یا پوشه‌ای در سیستم شیر (Share) می‌شود، تغییراتی در سطح سیستم عامل، فایل سیستم، و حتی پروتکل‌های شبکه ایجاد می‌شود. این تغییرات نه تنها بر روی دسترسی‌های شبکه‌ای تأثیر می‌گذارند، بلکه ممکن است بر عملکرد سیستم فایل، مدیریت پارتیشن، و حتی امنیت سیستم نیز تأثیر بگذارند. در ادامه به بررسی عمیق‌تر این تغییرات می‌پردازیم:

    1. تغییرات در سطح سیستم عامل

    الف. فعال‌سازی سرویس‌های اشتراک‌گذاری

    • در ویندوز:
    • سرویس Server و Workstation به طور خودکار فعال می‌شوند تا امکان اشتراک‌گذاری فایل‌ها و دسترسی به منابع شبکه‌ای فراهم شود.
    • پروتکل SMB/CIFS (Server Message Block/Common Internet File System) فعال می‌شود تا ارتباط بین سیستم‌ها در شبکه برقرار شود.
    • در لینوکس:
    • سرویس‌هایی مانند Samba (برای اشتراک‌گذاری با سیستم‌های ویندوز) یا NFS (Network File System) فعال می‌شوند.
    • فایل‌های پیکربندی مانند /etc/samba/smb.conf یا /etc/exports ویرایش می‌شوند تا پارتیشن یا پوشه‌ها برای اشتراک‌گذاری آماده شوند.

    ب. تغییرات در مدیریت دسترسی

    • سیستم عامل مجوزهای دسترسی (Permissions) را برای کاربران و گروه‌ها تنظیم می‌کند.
    • در ویندوز: از طریق NTFS Permissions و Share Permissions.
    • در لینوکس: از طریق POSIX Permissions یا ACL (Access Control Lists).

    ج. تغییرات در فایروال

    • برای اشتراک‌گذاری، پورت‌های مربوط به پروتکل‌های اشتراک‌گذاری باید در فایروال باز شوند.
    • در ویندوز: پورت‌های 445 (برای SMB) و 139 (برای NetBIOS) باز می‌شوند.
    • در لینوکس: پورت‌های 2049 (برای NFS) یا 445 (برای Samba) باز می‌شوند.

    2. تغییرات در سطح فایل سیستم

    الف. تغییرات در ساختار فایل سیستم

    • فایل سیستم پارتیشن تغییر نمی‌کند، اما ممکن است برخی متاداده‌ها (Metadata) اضافه شوند.
    • در NTFS: اطلاعات مربوط به مجوزهای دسترسی (ACL) و مالکیت فایل‌ها به‌روزرسانی می‌شوند.
    • در ext4: مجوزهای دسترسی (Permissions) و ACL‌ها ممکن است تغییر کنند.

    ب. افزایش بار روی فایل سیستم

    • با افزایش دسترسی‌های شبکه‌ای، بار روی فایل سیستم افزایش می‌یابد.
    • اگر چندین کاربر به طور همزمان به پارتیشن دسترسی داشته باشند، ممکن است عملکرد فایل سیستم کاهش یابد.

    ج. تغییرات در journaling

    • در سیستم‌های فایل مبتنی بر journaling (مانند NTFS، ext4، یا XFS)، عملیات اشتراک‌گذاری ممکن است باعث افزایش تعداد عملیات نوشتن در journal شود، زیرا هر تغییر در فایل‌ها باید ثبت شود.

    3. تغییرات در سطح پارتیشن‌بندی

    الف. تغییرات در جدول پارتیشن‌ها

    • پارتیشن‌بندی فیزیکی تغییر نمی‌کند، اما ممکن است برخی تغییرات منطقی در مدیریت پارتیشن ایجاد شود.
    • در ویندوز: ممکن است پارتیشن به عنوان یک Network Drive شناخته شود.
    • در لینوکس: پارتیشن ممکن است به عنوان یک مounted share در شبکه شناخته شود.

    ب. تغییرات در mount options

    • در لینوکس، ممکن است گزینه‌های mount پارتیشن تغییر کنند تا امکان اشتراک‌گذاری فراهم شود.
    • برای مثال، گزینه‌هایی مانند rw (خواندن و نوشتن) یا noexec (عدم اجرای فایل‌ها) ممکن است تنظیم شوند.

    4. تغییرات در سطح پروتکل‌های شبکه

    الف. فعال‌سازی پروتکل‌های اشتراک‌گذاری

    • SMB/CIFS (در ویندوز و لینوکس):
    • این پروتکل برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها بین سیستم‌های ویندوز و لینوکس استفاده می‌شود.
    • داده‌ها از طریق شبکه به صورت بسته‌های (packets) SMB منتقل می‌شوند.
    • NFS (در لینوکس و یونیکس):
    • این پروتکل برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها بین سیستم‌های لینوکس استفاده می‌شود.
    • داده‌ها از طریق شبکه به صورت بسته‌های NFS منتقل می‌شوند.

    ب. تغییرات در ترافیک شبکه

    • با اشتراک‌گذاری پارتیشن، ترافیک شبکه افزایش می‌یابد.
    • اگر حجم داده‌های اشتراک‌گذاری‌شده زیاد باشد، ممکن است شبکه با کندی مواجه شود.

    ج. تغییرات در امنیت شبکه

    • پروتکل‌های اشتراک‌گذاری باید به درستی پیکربندی شوند تا از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری شود.
    • در SMB: استفاده از رمزگذاری (Encryption) و احراز هویت (Authentication) ضروری است.
    • در NFS: استفاده از Kerberos برای احراز هویت توصیه می‌شود.

    5. تغییرات در سطح امنیت سیستم

    الف. افزایش خطرات امنیتی

    • اشتراک‌گذاری پارتیشن ممکن است خطرات امنیتی مانند دسترسی غیرمجاز، حملات brute force، یا نفوذ به سیستم را افزایش دهد.
    • برای کاهش این خطرات، باید از رمزگذاری (Encryption) و فایروال استفاده کرد.

    ب. تغییرات در لاگ‌ها و نظارت

    • سیستم‌عامل ممکن است لاگ‌های مربوط به دسترسی‌های شبکه‌ای را ثبت کند.
    • در ویندوز: از طریق Event Viewer.
    • در لینوکس: از طریق فایل‌های لاگ مانند /var/log/samba/log.smbd.

    6. تغییرات در سطح عملکرد سیستم

    الف. افزایش بار روی سیستم

    • اشتراک‌گذاری پارتیشن ممکن است باعث افزایش بار روی CPU، RAM، و دیسک شود، به‌ویژه اگر چندین کاربر به طور همزمان از پارتیشن استفاده کنند.

    ب. تأثیر روی I/O دیسک

    • عملیات خواندن و نوشتن روی پارتیشن افزایش می‌یابد، که ممکن است باعث کاهش عملکرد دیسک شود.

    نتیجه‌گیری

    وقتی یک پارتیشن یا پوشه در شبکه شیر (Share) می‌شود، دسترسی به آن از طریق شبکه ممکن است با چالش‌ها و فرصت‌های مختلفی همراه باشد. در این بخش، به بررسی ترفندها و روش‌های خلاقانه برای دسترسی به اشتراکات شبکه می‌پردازیم. این ترفندها می‌توانند برای اهداف قانونی (مانند بهبود دسترسی یا عیب‌یابی) یا غیرقانونی (مانند نفوذ به سیستم‌ها) استفاده شوند. در اینجا تمرکز ما بر روی جنبه‌های فنی و امنیتی است تا بتوانید سیستم‌های خود را بهتر محافظت کنید یا در صورت نیاز، دسترسی بهینه‌تری داشته باشید.

    1. دسترسی به اشتراکات شبکه بدون احراز هویت (Null Session)

    چگونه کار می‌کند؟

    • در برخی سیستم‌های قدیمی ویندوز، امکان دسترسی به اشتراکات شبکه بدون نیاز به نام کاربری و رمز عبور وجود داشت. این حالت به Null Session معروف است.
    • مهاجمان می‌توانستند از این روش برای کشف اطلاعات سیستم (مانند نام کاربران، گروه‌ها، و اشتراکات) استفاده کنند.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: اگر سیستم شما از Null Session پشتیبانی می‌کند، می‌توانید از ابزارهایی مانند enum یا smbclient برای کشف اطلاعات شبکه استفاده کنید.
      smbclient -L //IP_ADDRESS -U ""
    • برای محافظت: این ویژگی را در ویندوز غیرفعال کنید:
    • از طریق رجیستری (HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Control\Lsa) مقدار RestrictAnonymous را به 1 تنظیم کنید.

    2. استفاده از پروتکل‌های جایگزین (NFS به جای SMB یا برعکس)

    چگونه کار می‌کند؟

    • اگر یک پروتکل اشتراک‌گذاری (مانند SMB) مسدود شده باشد، می‌توان از پروتکل‌های جایگزین مانند NFS یا FTP برای دسترسی به داده‌ها استفاده کرد.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: اگر SMB در شبکه شما مسدود است، می‌توانید از NFS برای اشتراک‌گذاری فایل‌ها بین سیستم‌های لینوکس استفاده کنید.
    • فایل /etc/exports را ویرایش کنید:
      /shared_folder IP_ADDRESS(rw,sync,no_subtree_check)
    • سپس سرویس NFS را restart کنید:
      bash sudo systemctl restart nfs-kernel-server
    • برای محافظت: اطمینان حاصل کنید که فقط پروتکل‌های مورد نیاز در شبکه فعال هستند و از فایروال برای مسدود کردن پروتکل‌های غیرضروری استفاده کنید.

    3. استفاده از پورت‌های غیراستاندارد برای اشتراک‌گذاری

    چگونه کار می‌کند؟

    • به جای استفاده از پورت‌های پیش‌فرض (مانند 445 برای SMB یا 2049 برای NFS)، می‌توانید از پورت‌های غیراستاندارد برای اشتراک‌گذاری استفاده کنید.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: اگر پورت‌های استاندارد مسدود هستند، می‌توانید سرویس SMB یا NFS را روی پورت‌های دیگر تنظیم کنید.
    • در Samba، فایل smb.conf را ویرایش کنید:

    [global]

    smb ports = 4445 در NFS، از ابزار rpcbind برای تغییر پورت استفاده کنید. برای محافظت: از ابزارهای نظارت شبکه مانند Wireshark یا Nmap برای شناسایی پورت‌های غیراستاندارد استفاده کنید.

    4. استفاده از SSH برای تونل‌کردن ترافیک اشتراک‌گذاری

    چگونه کار می‌کند؟

    • اگر دسترسی مستقیم به اشتراکات شبکه مسدود شده باشد، می‌توانید از SSH Tunneling برای ایجاد یک تونل امن و دسترسی به اشتراکات استفاده کنید.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: از SSH برای تونل‌کردن ترافیک SMB یا NFS استفاده کنید.
    • برای SMB:
      bash ssh -L 445:localhost:445 user@remote_host
    • سپس می‌توانید از طریق localhost به اشتراکات دسترسی داشته باشید.
    • برای محافظت: اطمینان حاصل کنید که دسترسی SSH به سیستم‌های شما محدود و ایمن است.

    5. استفاده از ابزارهای کشف خودکار اشتراکات

    چگونه کار می‌کند؟

    • ابزارهایی مانند NetBIOS یا SMB Explorer می‌توانند به طور خودکار اشتراکات شبکه را کشف کنند.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: از ابزارهایی مانند smbclient یا nmap برای کشف اشتراکات شبکه استفاده کنید.
      nmap --script smb-enum-shares -p 445 IP_ADDRESS
    • برای محافظت: NetBIOS را غیرفعال کنید و از فایروال برای مسدود کردن اسکن‌های شبکه استفاده کنید.

    6. استفاده از رمزگذاری برای ایمن‌سازی اشتراکات

    چگونه کار می‌کند؟

    • با استفاده از رمزگذاری، می‌توانید داده‌های اشتراک‌گذاری‌شده را در برابر دسترسی‌های غیرمجاز محافظت کنید.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: از پروتکل‌های رمزگذاری‌شده مانند SMB 3.0 (در ویندوز) یا SSHFS (در لینوکس) استفاده کنید.
    • برای SSHFS:
      bash sshfs user@remote_host:/shared_folder /local_mount_point
    • برای محافظت: اطمینان حاصل کنید که تمام اشتراکات شبکه از رمزگذاری استفاده می‌کنند.

    7. استفاده از سیستم‌های فایل مجازی (Virtual File Systems)

    چگونه کار می‌کند؟

    • با استفاده از سیستم‌های فایل مجازی مانند EncFS یا eCryptfs، می‌توانید داده‌ها را قبل از اشتراک‌گذاری رمزگذاری کنید.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: از EncFS برای ایجاد یک لایه رمزگذاری روی داده‌ها استفاده کنید.
      encfs ~/encrypted_folder ~/decrypted_folder
    • برای محافظت: اطمینان حاصل کنید که کلیدهای رمزگذاری به درستی مدیریت می‌شوند.

    8. استفاده از ابزارهای مانیتورینگ و لاگ‌گیری

    چگونه کار می‌کند؟

    • با مانیتورینگ دسترسی‌ها به اشتراکات شبکه، می‌توانید فعالیت‌های مشکوک را شناسایی کنید.

    ترفندهای خلاقانه:

    • برای اهداف قانونی: از ابزارهایی مانند Auditd (در لینوکس) یا Event Viewer (در ویندوز) برای نظارت بر دسترسی‌ها استفاده کنید.
    • برای محافظت: لاگ‌ها را به طور منظم بررسی کنید و هشدارهایی برای فعالیت‌های غیرعادی تنظیم کنید.

    آنچه کارشناسان شبکه و مدیران در مورد اشتراک منابع در شبکه باید بدانند

    دسترسی به اشتراکات شبکه می‌تواند با استفاده از ترفندها و روش‌های خلاقانه بهبود یابد یا محدود شود. این ترفندها شامل استفاده از پروتکل‌های جایگزین، تونل‌کردن ترافیک، رمزگذاری داده‌ها، و مانیتورینگ دسترسی‌ها می‌شوند. برای اطمینان از امنیت سیستم‌های خود، باید این ترفندها را به دقت مدیریت کنید و از ابزارهای مناسب برای محافظت از داده‌ها استفاده نمایید

    ترفندها و روش‌های اشتراک‌گذاری پارتیشن در شبکه

    • اهمیت اشتراک‌گذاری پارتیشن در شبکه‌های مدرن.
    • چالش‌های اصلی در اشتراک‌گذاری پارتیشن و لزوم توجه به امنیت.

    2. ترفندهای پیشرفته اشتراک‌گذاری پارتیشن

    الف. استفاده از SSH Tunneling برای دسترسی امن
    • نحوه ایجاد تونل امن با SSH برای دسترسی به اشتراکات SMB یا NFS.
    • مثال عملی:
      ssh -L 445:localhost:445 user@remote_host
    ب. اشتراک‌گذاری با پروتکل‌های جایگزین (NFS به جای SMB)
    • مزایای استفاده از NFS در محیط‌های لینوکس.
    • نحوه پیکربندی NFS برای اشتراک‌گذاری پارتیشن.
    ج. استفاده از پورت‌های غیراستاندارد
    • تغییر پورت‌های پیش‌فرض SMB یا NFS برای جلوگیری از اسکن‌های شبکه.
    • مثال:
      smb ports = 4445  # در فایل smb.conf
    د. رمزگذاری داده‌ها قبل از اشتراک‌گذاری
    • استفاده از ابزارهایی مانند EncFS یا eCryptfs برای رمزگذاری داده‌ها.
    • مثال:
      encfs ~/encrypted_folder ~/decrypted_folder
    ه. استفاده از سیستم‌های فایل مجازی
    • ایجاد لایه‌ای مجازی برای مدیریت داده‌ها قبل از اشتراک‌گذاری.

    3. چالش‌های اشتراک‌گذاری پارتیشن

    الف. افزایش بار روی سیستم و شبکه
    • تأثیر اشتراک‌گذاری بر عملکرد CPU، RAM و دیسک.
    • راهکارهای بهینه‌سازی مانند استفاده از SSD یا افزایش پهنای باند شبکه.
    ب. خطرات امنیتی
    • دسترسی‌های غیرمجاز و حملات brute force.
    • راهکارهای مقابله مانند استفاده از فایروال و احراز هویت دو مرحله‌ای.
    ج. سازگاری بین سیستم‌عامل‌ها
    • چالش‌های اشتراک‌گذاری بین ویندوز و لینوکس.
    • استفاده از Samba برای حل مشکلات سازگاری.

    4. راهکارهای امنیتی برای اشتراک‌گذاری پارتیشن

    الف. مدیریت مجوزهای دسترسی
    • تنظیم دقیق مجوزهای NTFS در ویندوز و POSIX در لینوکس.
    • استفاده از ACL (Access Control Lists) برای کنترل دسترسی‌ها.
    ب. فعال‌سازی رمزگذاری
    • استفاده از SMB 3.0 برای رمزگذاری داده‌ها در ویندوز.
    • استفاده از SSHFS برای رمزگذاری ترافیک در لینوکس.
    ج. نظارت و مانیتورینگ
    • استفاده از ابزارهایی مانند Wireshark و Nmap برای شناسایی فعالیت‌های مشکوک.
    • بررسی لاگ‌های سیستم برای تشخیص دسترسی‌های غیرمجاز.
    د. استفاده از فایروال
    • مسدود کردن پورت‌های غیرضروری و محدود کردن دسترسی به اشتراکات.
    • مثال:
      sudo ufw allow from 192.168.1.0/24 to any port 445

    5. ابزارهای کاربردی برای اشتراک‌گذاری و امنیت

    الف. Samba
    • نحوه پیکربندی Samba برای اشتراک‌گذاری بین ویندوز و لینوکس.
    ب. NFS
    • تنظیم NFS برای اشتراک‌گذاری در محیط‌های لینوکس.
    ج. Wireshark
    • تحلیل ترافیک شبکه برای شناسایی تهدیدات.
    د. Nmap
    • اسکن شبکه برای کشف اشتراکات و پورت‌های باز.

    6. نتیجه‌گیری

    • جمع‌بندی نکات کلیدی و ترفندهای اشتراک‌گذاری پارتیشن.
    • تأکید بر اهمیت امنیت و بهینه‌سازی در اشتراک‌گذاری شبکه.

    نکات تکمیلی برای کارشناسان شبکه:

    • آزمایش و تست: قبل از پیاده‌سازی هر تغییر، محیط آزمایشی ایجاد کنید.
    • بروزرسانی‌ها: همیشه سیستم‌عامل و نرم‌افزارهای شبکه را به‌روز نگه دارید.
    • آموزش کاربران: کاربران را در مورد خطرات امنیتی و روش‌های ایمن اشتراک‌گذاری آموزش دهید.
    • پشتیبان‌گیری: از داده‌های اشتراک‌گذاری‌شده به طور منظم پشتیبان تهیه کنید.

  • خطای لود شدن esxi در سرورهای hp – شش خطای اصلی در لود شدن esxi

    خطای لود شدن esxi در سرورهای hp – شش خطای اصلی در لود شدن esxi

    panic request by another pcpu

    خطای “panic request by another pcpu” در سرورهای HP معمولاً به مشکلی در پردازنده (CPU) یا ارتباط بین پردازنده‌ها اشاره دارد. این خطا ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله:

    1. مشکل در سیستم خنک‌کننده:

    • اگر سیستم خنک‌کننده به درستی کار نکند، پردازنده‌ها ممکن است بیش از حد گرم شده و باعث ایجاد خطا شوند.
    •  مشکل دما (Overheating) می‌تواند یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین عوامل در ایجاد خطای “panic request by another pcpu” باشد. پردازنده‌ها (CPU) برای عملکرد صحیح به دمای مناسب نیاز دارند و اگر سیستم خنک‌کننده به درستی کار نکند یا گردش هوا در سرور ضعیف باشد، پردازنده‌ها ممکن است بیش از حد گرم شوند. این افزایش دما می‌تواند باعث ایجاد خطاهای ناگهانی، کاهش عملکرد، یا حتی آسیب فیزیکی به پردازنده و سایر قطعات شود. علاوه بر این، گرمای بیش از حد می‌تواند به طور غیرمستقیم بر سایر اجزای سرور مانند حافظه (RAM) و مادربرد نیز تأثیر منفی بگذارد. بنابراین، نظارت مداوم بر دمای پردازنده‌ها و اطمینان از عملکرد صحیح سیستم خنک‌کننده برای جلوگیری از این خطاها و افزایش طول عمر سرور ضروری است.

    خنک نگه داشتن سرور مهمترین عامل برای جلوگیری از خطاهای سرور

    فن ماینر 12در12 , فن رک شبکه

    با قراردادن این فن در رک شبکه میتوانید از گرمای سرور جلوگیری کنید .

    2. مشکل در پردازنده (CPU):

    • یکی از پردازنده‌ها ممکن است دچار مشکل سخت‌افزاری شده باشد.
    • خرابی در کش (Cache) پردازنده.
    • گرمای بیش از حد پردازنده (Overheating).

    ۳. مشکل در حافظه (RAM):

    • خطا در ماژول‌های حافظه می‌تواند باعث ایجاد این خطا شود.
    • ناسازگاری بین ماژول‌های حافظه و پردازنده.

    ۴. مشکل در Firmware یا BIOS:

    • نسخه‌ی قدیمی یا ناسازگار Firmware یا BIOS می‌تواند باعث ایجاد این خطا شود.
    • نیاز به به‌روزرسانی Firmware یا BIOS.

    ۵. مشکل در منبع تغذیه (Power Supply):

    • نوسان یا عدم ثبات در منبع تغذیه می‌تواند باعث ایجاد خطا در پردازنده‌ها شود.

    6. مشکل در ارتباط بین پردازنده‌ها:

    • خطا در ارتباط بین پردازنده‌ها (Inter-CPU Communication).
    • مشکل در باس سیستم (System Bus) یا کنترلر حافظه.

    راه‌حل‌های پیشنهادی:

    ۱. بررسی دمای پردازنده‌ها: مطمئن شوید که سیستم خنک‌کننده به درستی کار می‌کند و پردازنده‌ها بیش از حد گرم نمی‌شوند.

    ۲. بررسی حافظه (RAM): تست حافظه با ابزارهای تشخیصی مانند MemTest86 می‌تواند به شناسایی مشکل کمک کند.

    ۳. بررسی Firmware/BIOS: مطمئن شوید که آخرین نسخه‌ی Firmware یا BIOS نصب شده است.

    ۴. بررسی منبع تغذیه: اطمینان حاصل کنید که منبع تغذیه به درستی کار می‌کند و نوسانی در ولتاژ وجود ندارد.

    ۵. بررسی پردازنده‌ها: اگر مشکوک به مشکل در یکی از پردازنده‌ها هستید، می‌توانید آن را با پردازنده‌ی دیگری جایگزین کنید و تست کنید.

    ۶. لاگ‌های سیستم: بررسی لاگ‌های سیستم (System Logs) و گزارش‌های خطا می‌تواند به شناسایی دقیق‌تر مشکل کمک کند.

    اگر مشکل با ریست کردن سرور موقتاً برطرف شده است، اما ممکن است دوباره اتفاق بیفتد. بنابراین، بررسی دقیق‌تر و رفع علت اصلی مشکل توصیه می‌شود.

  • مجازی‌سازی دسکتاپ Virtual Desktop Infrastructure

    مجازی‌سازی دسکتاپ Virtual Desktop Infrastructure

    در دنیای امروز که فناوری اطلاعات به سرعت در حال پیشرفت است، سازمان‌ها به دنبال راه‌حل‌هایی هستند که بتوانند بهره‌وری را افزایش داده و در عین حال هزینه‌ها را کاهش دهند. یکی از این راه‌حل‌ها، مجازی‌سازی دسکتاپ یا Desktop Virtualization ا

    ست. این فناوری به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا محیط‌های کاری مجازی ایجاد کنند که از هر دستگاه و هر مکان قابل دسترسی باشند. در این مقاله، به بررسی مفاهیم پایه، مزایا، چالش‌ها و راهکارهای عملی پیاده‌سازی VDI (Virtual Desktop Infrastructure) خواهیم پرداخت.

    بررسی مفاهیم پایه

    تعریف مجازی‌سازی دسکتاپ

    مجازی‌سازی دسکتاپ به فرآیند ایجاد نسخه‌های مجازی از سیستم‌های عامل و نرم‌افزارهای کاربردی اشاره دارد که بر روی سرورهای مرکزی اجرا می‌شوند و از طریق شبکه به کاربران نهایی ارائه می‌شوند. این فناوری به کاربران اجازه می‌دهد تا از هر دستگاه و هر مکان به دسکتاپ‌های مجازی خود دسترسی داشته باشند.

    تفاوت بین VDI و سایر روش‌های مجازی‌سازی

    VDI (Virtual Desktop Infrastructure) یکی از روش‌های مجازی‌سازی دسکتاپ است که در آن هر کاربر یک دسکتاپ مجازی اختصاصی دارد. در مقابل، Session-Based Virtualization به کاربران اجازه می‌دهد تا از یک سیستم عامل مشترک استفاده کنند. هر کدام از این روش‌ها مزایا و معایب خود را دارند که باید با توجه به نیازهای سازمان انتخاب شوند.

    اجزای اصلی VDI

    • سرورهای میزبان: سرورهایی که دسکتاپ‌های مجازی را میزبانی می‌کنند.
    • نرم‌افزار مدیریتی: نرم‌افزارهایی که مدیریت و کنترل دسکتاپ‌های مجازی را بر عهده دارند.
    • کلاینت‌های سبک: دستگاه‌هایی که کاربران از طریق آن‌ها به دسکتاپ‌های مجازی دسترسی پیدا می‌کنند.

    راهکارهای پیاده‌سازی VDI

    انتخاب پلتفرم مناسب

    انتخاب پلتفرم مناسب برای پیاده‌سازی VDI یکی از مهم‌ترین تصمیم‌گیری‌ها است. برخی از پلتفرم‌های محبوب عبارتند از:

    • VMware Horizon: یک پلتفرم جامع که قابلیت‌های پیشرفته‌ای را برای مدیریت دسکتاپ‌های مجازی ارائه می‌دهد.
    • Citrix Virtual Apps and Desktops: یک پلتفرم انعطاف‌پذیر که از طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها و سیستم‌های عامل پشتیبانی می‌کند.
    • Microsoft Azure Virtual Desktop: یک راه‌حل ابری که امکان دسترسی به دسکتاپ‌های مجازی از طریق Azure را فراهم می‌کند.

    برنامه‌ریزی و طراحی زیرساخت

    برنامه‌ریزی و طراحی زیرساخت VDI شامل محاسبه منابع مورد نیاز، بهینه‌سازی عملکرد و اطمینان از پایداری سیستم است. این مرحله شامل موارد زیر است:

    • محاسبه منابع: تعیین میزان CPU، RAM و فضای ذخیره‌سازی مورد نیاز برای هر کاربر.
    • بهینه‌سازی شبکه: اطمینان از پهنای باند کافی و کاهش لاتنسی برای تجربه کاربری بهتر.
    • پیکربندی سرورها: تنظیم سرورها برای میزبانی دسکتاپ‌های مجازی و اطمینان از عملکرد بهینه.

    مدیریت کاربران و دسترسی‌ها

    مدیریت کاربران و دسترسی‌ها در VDI شامل تعیین سیاست‌های امنیتی و کنترل دسترسی است. این مرحله شامل موارد زیر است:

    • تعیین نقش‌ها و مجوزها: تعیین سطح دسترسی هر کاربر به منابع و نرم‌افزارها.
    • سیاست‌های امنیتی: پیاده‌سازی سیاست‌هایی مانند احراز هویت دو مرحله‌ای و رمزنگاری داده‌ها.
    • مدیریت دستگاه‌ها: کنترل دستگاه‌هایی که کاربران از طریق آن‌ها به دسکتاپ‌های مجازی دسترسی پیدا می‌کنند.

    مزایای مجازی‌سازی دسکتاپ

    افزایش انعطاف‌پذیری

    یکی از مهم‌ترین مزایای VDI، افزایش انعطاف‌پذیری است. کاربران می‌توانند از هر دستگاه و هر مکان به دسکتاپ‌های مجازی خود دسترسی داشته باشند. این امر به ویژه برای سازمان‌هایی که دارای کارمندان دورکار هستند بسیار مفید است.

    کاهش هزینه‌ها

    VDI می‌تواند هزینه‌های سخت‌افزاری و نگهداری را کاهش دهد. با استفاده از کلاینت‌های سبک، سازمان‌ها می‌توانند هزینه‌های مربوط به خرید و نگهداری دستگاه‌های گران‌قیمت را کاهش دهند.

    افزایش امنیت

    با استفاده از VDI، داده‌ها در سرورهای مرکزی ذخیره می‌شوند و از خطرات ناشی از سرقت یا از دست دادن دستگاه‌ها محافظت می‌شوند. همچنین، سیاست‌های امنیتی پیشرفته‌ای را می‌توان برای کنترل دسترسی و محافظت از داده‌ها پیاده‌سازی کرد.

    function enqueue_custom_script() {
    wp_enqueue_script(
        'custom-script', // نام اسکریپت
        get_template_directory_uri() . '/script.js', // مسیر فایل
        array(), // وابستگی‌ها (خالی اگر ندارد)
        null, // نسخه (اختیاری)
        true // بارگذاری در فوتر (true) یا هدر (false)
    );
}
add_action('wp_enqueue_scripts', 'enqueue_custom_script');

    function helloWorld() {
        console.log("Hello, World!");
    }

    const name = "John";
    console.log(`Hello, ${name}!`);

    چالش‌ها و راهکارهای مقابله

    مشکلات لاتنسی و عملکرد

    یکی از چالش‌های اصلی در پیاده‌سازی VDI، مشکلات لاتنسی و عملکرد است. برای مقابله با این چالش‌ها، می‌توان از راهکارهای زیر استفاده کرد:

    • بهینه‌سازی شبکه: استفاده از پروتکل‌های کارآمد مانند PCoIP و Blast Extreme.
    • توزیع بار: توزیع بار بین سرورها برای جلوگیری از overload.

    مدیریت پیچیدگی‌ها

    پیاده‌سازی و مدیریت VDI می‌تواند پیچیده باشد. برای مقابله با این چالش، می‌توان از ابزارهای مانیتورینگ و گزارش‌گیری پیشرفته استفاده کرد. این ابزارها به مدیران IT اجازه می‌دهند تا عملکرد سیستم را به طور مداوم نظارت کرده و مشکلات را به سرعت شناسایی و رفع کنند.

    نقش VDI در محیط‌های کاری آینده

    ادغام با فناوری‌های نوظهور

    VDI می‌تواند با فناوری‌های نوظهور مانند اینترنت اشیا (IoT) و هوش مصنوعی (AI) ادغام شود. این ادغام می‌تواند به سازمان‌ها کمک کند تا بهره‌وری را افزایش داده و تجربه کاربری بهتری را ارائه دهند.

    پشتیبانی از کارمندان دورکار

    با افزایش تعداد کارمندان دورکار ، VDI می‌تواند به سازمان‌ها کمک کند تا بهره‌وری و رضایت شغلی کارمندان را افزایش دهند. با استفاده از VDI، کارمندان می‌توانند از هر مکان و هر دستگاه به دسکتاپ‌های مجازی خود دسترسی داشته باشند.

    مطالعه موردی: موفقیت‌های عملی در پیاده‌سازی VDI

    نمونه‌هایی از سازمان‌های موفق

    • شرکت XYZ: با استفاده از VMware Horizon، این شرکت توانست هزینه‌های سخت‌افزاری را کاهش داده و امنیت داده‌ها را افزایش دهد.
    • سازمان ABC: با پیاده‌سازی Citrix Virtual Apps and Desktops، این سازمان توانست بهره‌وری کارمندان دورکار را افزایش داده و تجربه کاربری بهتری را ارائه دهد.

    نتیجه‌گیری

    مجازی‌سازی دسکتاپ (VDI) یک راه‌حل قدرتمند برای افزایش انعطاف‌پذیری، کاهش هزینه‌ها و افزایش امنیت در محیط‌های کاری است. با انتخاب پلتفرم مناسب، برنامه‌ریزی دقیق و مدیریت موثر، سازمان‌ها می‌توانند از مزایای این فناوری بهره‌مند شوند. در آینده، ادغام VDI با فناوری‌های نوظهور مانند IoT و AI می‌تواند به سازمان‌ها کمک کند تا بهره‌وری و رضایت شغلی کارمندان را افزایش دهند.

    لینک‌های داخلی و خارجی

    لینک‌های داخلی:

    • بهینه‌سازی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات
    • راهکارهای افزایش امنیت شبکه‌های تجاری

    لینک‌های خارجی:

    این مقاله به طور کامل به بررسی مجازی‌سازی دسکتاپ و راهکارهای عملی پیاده‌سازی آن پرداخته است. امیدواریم که این مطالب برای شما مفید واقع شده باشد.

  • راهنمای کاربردی استفاده از RemoteApp برای اجرای برنامه‌های تحت شبکه (مانند نرم‌افزار حسابداری)

    راهنمای کاربردی استفاده از RemoteApp برای اجرای برنامه‌های تحت شبکه (مانند نرم‌افزار حسابداری)

    در دنیای امروز، بسیاری از سازمان‌ها به دنبال راه‌حل‌هایی هستند که به کارمندان و کارشناسان خود اجازه دهند از راه دور به برنامه‌های مورد نیاز دسترسی داشته باشند. یکی از این راه‌حل‌ها، استفاده از RemoteApp است. RemoteApp یک قابلیت قدرتمند در Remote Desktop Services (RDS) ویندوز سرور است که به کاربران اجازه می‌دهد تنها یک برنامه خاص (مانند نرم‌افزار حسابداری) را از راه دور اجرا کنند، بدون اینکه نیاز به دسترسی کامل به دسکتاپ سرور داشته باشند. در این مقاله، به طور کامل و کاربردی به نحوه استفاده از RemoteApp برای اجرای برنامه‌های تحت شبکه می‌پردازیم.

    RemoteApp چیست؟

    RemoteApp یکی از ویژگی‌های Remote Desktop Services (RDS) در ویندوز سرور است که به کاربران اجازه می‌دهد برنامه‌های نصب‌شده روی سرور را به صورت مجازی و از راه دور اجرا کنند. این برنامه‌ها به صورت یک پنجره مجزا روی سیستم کاربر نمایش داده می‌شوند و کاربران نیازی به دسترسی کامل به دسکتاپ سرور ندارند.

    مزایای استفاده از RemoteApp

    1. صرفه‌جویی در منابع: کاربران فقط به برنامه دسترسی دارند، نه کل دسکتاپ سرور.
    2. امنیت بالا: کنترل بهتر روی دسترسی کاربران و کاهش خطرات امنیتی.
    3. مدیریت متمرکز: تمام برنامه‌ها روی سرور اجرا می‌شوند و به‌روزرسانی‌ها به راحتی انجام می‌شود.
    4. سهولت استفاده: کاربران فقط برنامه مورد نظر را می‌بینند و نیازی به کار با محیط کامل دسکتاپ ندارند.
    5. دسترسی از هر دستگاه: کاربران می‌توانند از طریق ویندوز، مک، یا حتی موبایل به برنامه‌ها دسترسی داشته باشند.

    مراحل راه‌اندازی RemoteApp برای اجرای نرم‌افزار حسابداری

    ۱. نصب و پیکربندی Remote Desktop Services (RDS)

    • ابتدا باید یک سرور ویندوز (مانند Windows Server 2016/2019/2022) داشته باشید.
    • از طریق Server Manager، نقش Remote Desktop Services را نصب کنید.
    • در طول نصب، گزینه‌های Remote Desktop Session Host و Remote Desktop Web Access را انتخاب کنید.

    ۲. نصب نرم‌افزار حسابداری روی سرور

    • نرم‌افزار حسابداری مورد نظر را روی سرور نصب کنید.
    • اطمینان حاصل کنید که نرم‌افزار برای دسترسی چند کاربره پیکربندی شده است (در صورت نیاز، لایسنس چند کاربره تهیه کنید).

    ۳. پیکربندی RemoteApp

    • از طریق Server Manager، به بخش Remote Desktop Services بروید.
    • در قسمت RemoteApp Programs، نرم‌افزار حسابداری را به لیست RemoteApp اضافه کنید.
    • تنظیمات دسترسی کاربران را مشخص کنید (مثلاً چه کاربرانی اجازه دسترسی به این برنامه را دارند).

    ۴. انتشار RemoteApp برای کاربران

    • پس از پیکربندی، کاربران می‌توانند از طریق Remote Desktop Connection یا Microsoft Remote Desktop به برنامه دسترسی پیدا کنند.
    • برای این کار:
    1. کاربران باید آدرس سرور (یا Gateway) را وارد کنند.
    2. پس از اتصال، فقط نرم‌افزار حسابداری به صورت یک پنجره مجزا روی سیستم کاربر باز می‌شود (نه کل دسکتاپ سرور).

    نحوه دسترسی کاربران به RemoteApp

    ۱. دسترسی از طریق Remote Desktop Connection

    • کاربران می‌توانند از طریق برنامه Remote Desktop Connection (در ویندوز) به سرور متصل شوند.
    • پس از اتصال، فقط نرم‌افزار حسابداری نمایش داده می‌شود.

    ۲. دسترسی از طریق مرورگر (Web Access)

    • اگر Remote Desktop Web Access پیکربندی شده باشد، کاربران می‌توانند از طریق مرورگر به برنامه دسترسی پیدا کنند.
    • آدرس وب پورتال را وارد کرده و با اطلاعات کاربری خود وارد شوند.

    ۳. دسترسی از طریق فایل RDP

    • می‌توانید یک فایل RDP برای کاربران ایجاد کنید که با باز کردن آن، به طور خودکار به برنامه متصل شوند.

    نکات مهم برای افزایش امنیت

    1. استفاده از VPN: برای افزایش امنیت، توصیه می‌شود کاربران از طریق VPN به سرور متصل شوند.
    2. احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA): برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، احراز هویت دو مرحله‌ای را فعال کنید.
    3. به‌روزرسانی منظم: سیستم‌عامل سرور و نرم‌افزارها را به‌روز نگه دارید تا از آسیب‌پذیری‌های امنیتی جلوگیری شود.

    راهنمای کامل پیکربندی سرور با آی‌پی 10.10.10.12 برای اجرای برنامه حسابداری حسابگر و اتصال کلاینت با آی‌پی 192.168.5.10

    در این مقاله، به صورت گام‌به‌گام و کاربردی، نحوه پیکربندی سرور با آی‌پی 10.10.10.12 برای اجرای برنامه حسابداری حسابگر از طریق RemoteApp و اتصال کلاینت با آی‌پی 192.168.5.10 را توضیح می‌دهیم. این راهنما برای مدیران فناوری اطلاعات و کارشناسان شبکه طراحی شده است.

    مراحل پیکربندی سرور (10.10.10.12)

    ۱. نصب و پیکربندی Remote Desktop Services (RDS)

    1. نصب ویندوز سرور: اطمینان حاصل کنید که ویندوز سرور (مانند Windows Server 2019) روی سیستم با آی‌پی 10.10.10.12 نصب شده است.
    2. افزودن نقش RDS:
    • به Server Manager بروید.
    • روی Add roles and features کلیک کنید.
    • در مرحله Select server roles، گزینه Remote Desktop Services را انتخاب کنید.
    • در بخش Role Services، گزینه‌های Remote Desktop Session Host و Remote Desktop Web Access را انتخاب کنید.
    • مراحل نصب را تکمیل کنید و سرور را ری‌استارت کنید.

    ۲. نصب برنامه حسابداری حسابگر

    1. برنامه حسابگر را روی سرور نصب کنید.
    2. اطمینان حاصل کنید که برنامه به درستی اجرا می‌شود و برای دسترسی چند کاربره پیکربندی شده است.

    ۳. پیکربندی RemoteApp

    1. به Server Manager بروید.
    2. به بخش Remote Desktop Services بروید.
    3. در قسمت Collections، یک مجموعه جدید ایجاد کنید (مثلاً نام آن را AccountingApp بگذارید).
    4. در بخش RemoteApp Programs، برنامه حسابگر را به لیست RemoteApp اضافه کنید:
    • روی Add RemoteApp Programs کلیک کنید.
    • برنامه حسابگر را از لیست انتخاب کنید و آن را اضافه کنید.
    1. تنظیمات دسترسی کاربران را مشخص کنید:
    • کاربرانی که باید به برنامه دسترسی داشته باشند را تعیین کنید (از طریق User Groups).

    ۴. پیکربندی فایروال و شبکه

    1. باز کردن پورت RDP: اطمینان حاصل کنید که پورت 3389 (پورت پیش‌فرض RDP) روی فایروال سرور باز است.
    2. تنظیمات شبکه: اطمینان حاصل کنید که سرور با آی‌پی 10.10.10.12 به درستی به شبکه متصل است و کلاینت‌ها می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند.

    مراحل اتصال کلاینت (192.168.5.10) به سرور

    ۱. تنظیمات کلاینت

    1. بررسی اتصال شبکه: اطمینان حاصل کنید که کلاینت با آی‌پی 192.168.5.10 به شبکه متصل است و می‌تواند به سرور با آی‌پی 10.10.10.12 پینگ بزند.
    2. نصب Remote Desktop Connection: اگر از ویندوز استفاده می‌کنید، برنامه Remote Desktop Connection به طور پیش‌فرض نصب شده است. اگر از دستگاه دیگری استفاده می‌کنید، نرم‌افزار Microsoft Remote Desktop را نصب کنید.

    ۲. اتصال به سرور

    1. برنامه Remote Desktop Connection را باز کنید.
    2. در قسمت Computer، آی‌پی سرور (10.10.10.12) را وارد کنید.
    3. روی Show Options کلیک کنید و به تب Advanced بروید.
    4. در بخش Connect from anywhere، روی Settings کلیک کنید و گزینه Use these RD Gateway server settings را انتخاب کنید (اگر از Gateway استفاده می‌کنید).
    5. روی Connect کلیک کنید و اطلاعات کاربری (نام کاربری و رمز عبور) را وارد کنید.

    ۳. اجرای برنامه حسابگر

    1. پس از اتصال به سرور، فقط برنامه حسابگر به صورت یک پنجره مجزا روی سیستم کلاینت نمایش داده می‌شود.
    2. کاربران می‌توانند از برنامه به طور کامل استفاده کنند، گویی که به طور مستقیم روی سیستم خود نصب شده است.

    نکات مهم برای افزایش امنیت

    1. استفاده از VPN: برای افزایش امنیت، توصیه می‌شود کاربران از طریق VPN به سرور متصل شوند.
    2. احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA): برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، احراز هویت دو مرحله‌ای را فعال کنید.
    3. به‌روزرسانی منظم: سیستم‌عامل سرور و نرم‌افزارها را به‌روز نگه دارید تا از آسیب‌پذیری‌های امنیتی جلوگیری شود.

    جمع‌بندی

    با پیکربندی صحیح سرور و استفاده از RemoteApp، می‌توانید برنامه‌های خاص (مانند نرم‌افزار حسابداری حسابگر) را به صورت متمرکز و امن در اختیار کاربران قرار دهید. این روش نه تنها مدیریت برنامه‌ها را ساده‌تر می‌کند، بلکه امنیت و کارایی شبکه را نیز افزایش می‌دهد.

    لینک‌های مفید

    اگر سوالی دارید یا نیاز به راهنمایی بیشتر دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم! 😊

  • امداد شبکه در ارمنستان

    امداد شبکه در ارمنستان

    خدمات امداد شبکه در ارمنستان

    شرکت امداد شبکه با بیش از ۱۵ سال تجربه در اجرای پروژه‌های شبکه، اکنون خدمات تخصصی خود را برای شرکت‌ها، سازمان‌ها و کسب‌وکارهای فعال در ارمنستان ارائه می‌دهد. ما در شهرهای ایروان، گیومری و وانادزور آماده همکاری هستیم.

    خدمات شبکه در ارمنستان

    • طراحی و پیاده‌سازی زیرساخت شبکه
    • نصب و کانفیگ تجهیزات میکروتیک و سیسکو
    • راه‌اندازی اتاق سرور و مراکز داده
    • نگهداری و پشتیبانی شبکه‌های سازمانی

    خدمات ویپ و ایزابل در ارمنستان

    • نصب و پشتیبانی ویپ (VoIP)
    • راه‌اندازی و کانفیگ ایزابل و استریسک
    • اتصال دفاتر ایران و ارمنستان با ویپ بین‌المللی امن
    • کاهش هزینه تماس‌های بین‌المللی با استفاده از فناوری ویپ

    امنیت شبکه و مجازی‌سازی

    • پیاده‌سازی امنیت شبکه و فایروال
    • مدیریت دسترسی کاربران و جلوگیری از نفوذ
    • راه‌اندازی سرورهای مجازی (VMware, Proxmox, Hyper-V)
    • پیاده‌سازی بکاپ و Disaster Recovery برای حفاظت از اطلاعات

    چرا انتخاب امداد شبکه در ارمنستان؟

    • بیش از ۱۵ سال تجربه در پروژه‌های بین‌المللی
    • پشتیبانی حضوری و آنلاین در ارمنستان
    • خدمات ویژه برای شرکت‌های ایرانی فعال در ایروان
    • قیمت مناسب و پشتیبانی تخصصی

    📞 تماس با ما

    برای دریافت مشاوره و ثبت سفارش در ارمنستان، همین حالا با ما در ارتباط باشید: تماس با امداد شبکه شبکه در ارمنستان

  • روش اتصال به شبکه داخلی شرکت با openvpn

    روش اتصال به شبکه داخلی شرکت با openvpn

    راهنمای کامل اتصال به شبکه داخلی شرکت با OpenVPN برای موبایل و کامپیوتر

    OpenVPN یکی از بهترین راه‌حل‌ها برای اتصال ایمن به شبکه داخلی شرکت است. این راهنما به شما آموزش می‌دهد چگونه کاربران موبایل و کامپیوتر (ویندوز) به شبکه داخلی متصل شوند. فرآیند ساده است و تنها با چند مرحله تنظیم و استفاده انجام می‌شود.

    مرحله ۱: تنظیم سرور OpenVPN

    قبل از هر چیز، مدیر شبکه باید سرور OpenVPN را تنظیم کند. مراحل تنظیم شامل موارد زیر است:

    1. نصب و راه‌اندازی OpenVPN Server روی روتر یا سرور.
    2. پیکربندی سرور با صدور گواهینامه‌ها (Certificates) و تنظیم فایل‌های پیکربندی کلاینت‌ها (Client Config Files).
    3. باز کردن پورت OpenVPN (به طور پیش‌فرض پورت 1194) در فایروال.

    پس از اتمام تنظیمات، فایل‌های پیکربندی کلاینت (.ovpn) باید برای هر کاربر ساخته و ارسال شود.

    مرحله ۲: آموزش نصب برای کلاینت‌ها

    الف) برای موبایل (اندروید و iOS):

    1. دانلود و نصب اپلیکیشن OpenVPN:
      • برای اندروید: از Google Play Store برنامه OpenVPN Connect را دانلود کنید.
      • برای iOS: از App Store برنامه OpenVPN Connect را دانلود کنید.
    2. انتقال فایل پیکربندی به موبایل:
      • فایل پیکربندی .ovpn را از طریق ایمیل یا برنامه‌های اشتراک‌گذاری مانند WhatsApp به موبایل منتقل کنید.
    3. ایمپورت فایل پیکربندی:
      • اپلیکیشن OpenVPN Connect را باز کنید.
      • روی گزینه Import کلیک کنید و فایل .ovpn را از حافظه گوشی انتخاب کنید.
    4. وارد کردن نام کاربری و رمز عبور:
      • اگر سرور شما به نام کاربری و رمز عبور نیاز دارد، اطلاعات را وارد کنید.
      • گزینه Save Password را برای ذخیره رمز عبور فعال کنید.
    5. اتصال به شبکه:
      • روی دکمه Connect کلیک کنید.
      • پس از اتصال موفق، آیکون قفل در بالای صفحه نمایش داده می‌شود.
    مرحله ۱: تنظیم سرور OpenVPN

    ب) برای کامپیوتر (ویندوز):

    1. دانلود و نصب کلاینت OpenVPN:
      • به وب‌سایت رسمی OpenVPN مراجعه کنید.
      • نسخه مناسب برای ویندوز را دانلود و نصب کنید.
    2. انتقال فایل پیکربندی به کامپیوتر:
      • فایل .ovpn را از طریق فلش درایو، ایمیل یا اشتراک‌گذاری شبکه‌ای به کامپیوتر منتقل کنید.
    3. کپی فایل پیکربندی:
      • فایل .ovpn را به پوشه C:\Program Files\OpenVPN\config منتقل کنید.
    4. اجرای کلاینت OpenVPN:
      • برنامه OpenVPN GUI را به‌عنوان Run as Administrator اجرا کنید.
      • آیکون OpenVPN در گوشه پایین سمت راست ویندوز نمایش داده می‌شود.
    5. اتصال به شبکه:
      • روی آیکون OpenVPN راست کلیک کنید و کانکشن مربوطه را انتخاب کرده و گزینه Connect را بزنید.
      • اطلاعات نام کاربری و رمز عبور را در صورت نیاز وارد کنید.

    نکات امنیتی:

    1. استفاده از گواهینامه‌های منحصر به فرد: برای هر کلاینت، یک گواهینامه جداگانه ایجاد کنید تا از سوءاستفاده جلوگیری شود.
    2. بروزرسانی منظم نرم‌افزار: مطمئن شوید که کلاینت و سرور OpenVPN همیشه به‌روز باشند.
    3. رمزنگاری قوی: از پروتکل‌های رمزنگاری پیشرفته (مانند AES-256) در تنظیمات سرور استفاده کنید.

    مزایای استفاده از OpenVPN:

    • امنیت بالا در انتقال داده‌ها.
    • سازگاری با انواع سیستم‌عامل‌ها.
    • عملکرد پایدار در شبکه‌های مختلف.

    با این راهنما، کاربران به راحتی می‌توانند اتصال خود به شبکه داخلی شرکت را برقرار کنند. اگر در هر مرحله با مشکل مواجه شدید، تیم پشتیبانی شبکه آماده پاسخگویی است. 😊

  • کنترل دسترسی کاربران Lan و تانل به ویپ و امکانات داخلی شبکه

    کنترل دسترسی کاربران Lan و تانل به ویپ و امکانات داخلی شبکه

    من یک روتر میکر وتیک دارم میخوام یک شبکه داخلی داشته ابشم با آی پی 192.168.80..1/24 روی پ.ورت بریج که به کاربرا آی پی دی اچ سی پی بده و یک اینترنت pppoe به مخابرات وصل باشخ که به نام ADSL و یک سری کاربر از طریق ovpn با آی پی های 192.168.81.1-192.168.81.50 به اینم شبکه وصل بشوند و از امکانات این شبکه استفاده کنند .

    برای پیاده‌سازی سناریوی شما با استفاده از روتر MikroTik، باید مراحل زیر را طی کنید:

    ۱. تنظیم شبکه داخلی با DHCP Server

    1. وارد Winbox یا WebFig شوید و به روتر متصل شوید.
    2. Bridge ایجاد کنید:
      • به Bridge > Add New بروید و یک Bridge جدید با نام bridge-local بسازید.
      • پورت‌های LAN را به این Bridge اضافه کنید:
        • به Bridge > Ports بروید و هر پورتی که به شبکه داخلی شما متصل است را به این Bridge اضافه کنید.
    3. تنظیم IP Address برای شبکه داخلی:
      • به IP > Addresses بروید و یک آدرس IP برای Bridge اضافه کنید:makefileCopy codeAddress: 192.168.80.1/24 Interface: bridge-local
    4. تنظیم DHCP Server:
      • به IP > DHCP Server > DHCP Setup بروید و bridge-local را انتخاب کنید.
      • تنظیمات را طبق مقادیر زیر انجام دهید:
        • DHCP Range: 192.168.80.10 – 192.168.80.100
        • Gateway: 192.168.80.1
        • DNS Server: می‌توانید از IP روتر (192.168.80.1) یا DNS سرورهای عمومی (مانند 8.8.8.8) استفاده کنید.

    ۲. تنظیم اتصال PPPoE به مخابرات

    1. به PPP > Interfaces بروید و یک Interface جدید برای PPPoE Client اضافه کنید:
      • Interface: پورت متصل به مودم مخابرات
      • Username: نام کاربری PPPoE ارائه‌شده توسط مخابرات
      • Password: رمز عبور PPPoE
      • Default Route: فعال باشد.
    2. پس از اتصال موفقیت‌آمیز، روتر شما به اینترنت دسترسی خواهد داشت.

    ۳. تنظیم OVPN برای کاربران ریموت

    1. به PPP > Profiles بروید و یک پروفایل جدید با تنظیمات زیر ایجاد کنید:
      • Local Address: 192.168.81.1
      • Remote Address: 192.168.81.2-192.168.81.50
      • DNS Server: 192.168.80.1 (یا DNS دلخواه)
    2. در تب PPP > Secrets، یک کاربر جدید اضافه کنید:
      • Name: نام کاربری
      • Password: رمز عبور
      • Service: ovpn
      • Profile: پروفایلی که در مرحله قبل ساختید.
    3. به IP > Firewall > NAT بروید و قانون زیر را اضافه کنید:
      • Chain: srcnat
      • Out Interface: pppoe-out1 (اتصال اینترنت مخابرات)
      • Action: masquerade
    4. به IP > Firewall > Filter Rules بروید و اجازه دسترسی OVPN کاربران به شبکه داخلی را فراهم کنید:
      • Chain: forward
      • Src. Address: 192.168.81.0/24
      • Dst. Address: 192.168.80.0/24
      • Action: accept

    ۴. فعال کردن OVPN Server

    1. به PPP > OVPN Server بروید و OVPN را فعال کنید:
      • Enabled: تیک بزنید.
      • Port: 1194
      • Mode: IP
      • Certificate: (اگر گواهینامه TLS ندارید، می‌توانید از مقادیر پیش‌فرض استفاده کنید.)
    2. مطمئن شوید که پورت 1194 در تنظیمات فایروال باز است:
      • Chain: input
      • Protocol: tcp
      • Dst. Port: 1194
      • Action: accept

    ۵. تست اتصال کاربران OVPN

    1. کاربران ریموت می‌توانند از MikroTik OVPN Client یا OpenVPN Client برای اتصال استفاده کنند.
    2. در تنظیمات OVPN Client:
      • Server Address: آدرس عمومی روتر (مانند IP استاتیک یا DDNS MikroTik).
      • Username: نام کاربری تعریف‌شده.
      • Password: رمز عبور.

    ۶. تست دسترسی کاربران به شبکه داخلی

    کاربران OVPN باید به تمام منابع شبکه داخلی (192.168.80.0/24) مانند پرینترها، سرورها، و اینترنت دسترسی داشته باشند. اگر مشکلی وجود داشت، موارد زیر را بررسی کنید:

    • تنظیمات فایروال
    • اتصال PPPoE و NAT
    • تنظیم پروفایل و دسترسی کاربران

    درصورتی که به هر دلیلی بعد از برقراری تانل دسسترسی به اینترنت و منابع مشکل داشت مراحل زیر طی شود

    مشکل شما مربوط به تنظیمات NAT (ترجمه آدرس شبکه) یا فایروال است که ممکن است دسترسی به اینترنت را برای کاربران VPN محدود کرده باشد. برای رفع این مشکل، مراحل زیر را به دقت انجام دهید:

    ۱. بررسی و تنظیم NAT

    برای اطمینان از اینکه کاربران OVPN می‌توانند از اتصال PPPoE استفاده کنند:

    1. به IP > Firewall > NAT بروید.
    2. یک قانون Masquerade اضافه کنید:
      • Chain: srcnat
      • Src. Address: 192.168.81.0/24 (رنج آی‌پی OVPN)
      • Out Interface: pppoe-out1 (اتصال PPPoE)
      • Action: masquerade

    این قانون باعث می‌شود که ترافیک کاربران VPN به درستی از طریق اتصال PPPoE به اینترنت مسیردهی شود.

    ۲. تنظیم Default Route برای OVPN

    اگر تنظیمات Default Route برای OVPN درست نیست:

    1. به IP > Routes بروید.
    2. مطمئن شوید که Gateway به سمت اتصال PPPoE (pppoe-out1) تنظیم شده باشد.

    ۳. بررسی فایروال

    برای اطمینان از اینکه ترافیک OVPN مجاز است:

    1. به IP > Firewall > Filter Rules بروید.
    2. یک قانون اضافه کنید:
      • Chain: forward
      • Src. Address: 192.168.81.0/24 (رنج آی‌پی کاربران VPN)
      • Action: accept

    این قانون تضمین می‌کند که ترافیک از کاربران VPN به سمت اینترنت و شبکه داخلی مسدود نشود.

    ۴. تست پینگ از روتر

    برای اطمینان از مسیریابی صحیح:

    1. از Terminal در روتر، آدرس اینترنتی (مثل 8.8.8.8) را پینگ کنید: ping 8.8.8.8
    2. سپس از همان ترمینال آدرس IP یک کاربر VPN را پینگ کنید:ping 192.168.81.X
    3. اگر هر دو موفق بود، مسیریابی صحیح است.

    ۵. بررسی تنظیمات کلاینت OVPN

    در کلاینت OVPN:

    1. مطمئن شوید که گزینه Use Default Gateway on Remote Network یا مشابه آن فعال باشد.
    2. اگر همچنان مشکل دارید، بررسی کنید که DNS Server درست تنظیم شده باشد:
      • Primary DNS: 8.8.8.8
      • Secondary DNS: 8.8.4.4 یا آدرس روتر (192.168.80.1)

    ۶. دیباگ با لاگ

    برای یافتن مشکل دقیق:

    1. به Log در MikroTik بروید و ترافیک OVPN را بررسی کنید.
    2. از Tools > Torch برای مانیتور ترافیک روی اینترفیس‌ها استفاده کنید.

    قطع و وصل مکرر در اتصال OpenVPN (OVPN) می‌تواند به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد،

    از جمله مشکلات در پیکربندی روتر، شبکه اینترنت، یا تنظیمات کلاینت. برای رفع این مشکل، می‌توانید مراحل زیر را بررسی و انجام دهید:

    اما مهممترین نکته اینکه برای رفع مشکل میکروتیک را به ورژن 7 ارتقاء دهید

    ۱. بررسی اتصال اینترنت

    1. اطمینان حاصل کنید که اتصال اینترنت PPPoE پایدار است:
      • به Log در MikroTik بروید و وضعیت PPPoE را بررسی کنید.
      • در صورت ناپایداری، اتصال اینترنت خود را بررسی کرده و در صورت لزوم با ISP تماس بگیرید.
    2. اگر از سرویس DDNS برای اتصال استفاده می‌کنید:
      • به IP > Cloud بروید و مطمئن شوید که تنظیمات DDNS فعال و پایدار است.
      • نام میزبان (hostname) را بررسی کنید که صحیح و در دسترس باشد.

    ۲. بررسی تنظیمات OVPN

    1. Keepalive Timeout را افزایش دهید:
      • به PPP > Profiles بروید و پروفایل مرتبط با OVPN را ویرایش کنید.
      • در قسمت Keepalive Timeout، مقدار را به 30 یا بیشتر تنظیم کنید.
    2. مطمئن شوید که پورت OVPN (1194) به درستی تنظیم و باز است:
      • به IP > Firewall > Filter Rules بروید و قانون زیر را بررسی کنید:
        • Chain: input
        • Protocol: tcp
        • Dst. Port: 1194
        • Action: accept
    3. در تنظیمات OVPN Server:
      • به PPP > OVPN Server بروید و Max MTU را به مقدار 1500 یا کمتر تغییر دهید.

    ۳. بررسی کیفیت ارتباط بین کلاینت و سرور

    1. Ping Stability:
      • از کلاینت، آدرس IP سرور (مثلاً IP عمومی روتر MikroTik) را پینگ کنید.
      • اگر پینگ ناپایدار است یا زمان زیادی طول می‌کشد، مشکل از کیفیت اتصال اینترنت است.
    2. اگر از اتصال بی‌سیم (Wi-Fi) استفاده می‌کنید:
      • به اتصال کابلی تغییر دهید یا اطمینان حاصل کنید که شبکه Wi-Fi پایدار و با سیگنال قوی است.

    ۴. فعال کردن Keepalive در کلاینت

    در تنظیمات کلاینت OVPN، مقادیر زیر را به کانفیگ اضافه کنید (اگر امکان‌پذیر است):

    vbnetCopy codekeepalive 10 60
ping-timer-rem
persist-tun
persist-key

    این مقادیر باعث می‌شوند اتصال در صورت قطع موقتی، سریعاً بازسازی شود.

    ۵. بررسی منابع روتر MikroTik

    1. مطمئن شوید که روتر بار اضافی ندارد:
      • به System > Resources بروید و مصرف CPU و RAM را بررسی کنید.
      • اگر مصرف بالا است، بررسی کنید که آیا قوانین فایروال یا NAT پیچیده‌ای دارید که بار اضافی ایجاد می‌کند.
    2. تعداد کاربران متصل به OVPN را محدود کنید:
      • در PPP > Secrets، تعداد کاربران مجاز را کنترل کنید.

    ۶. بروزرسانی سیستم‌عامل MikroTik

    1. به System > Packages بروید و بررسی کنید که آیا نسخه روتر به‌روز است یا خیر.
    2. در صورت قدیمی بودن، نسخه جدید RouterOS را دانلود و نصب کنید.

    ۷. تست با پورت جایگزین

    اگر مشکل همچنان ادامه داشت، ممکن است محدودیتی در شبکه یا ISP وجود داشته باشد:

    1. پورت پیش‌فرض OVPN (1194) را تغییر دهید:
      • به PPP > OVPN Server بروید و پورت را به مقدار دیگری (مثلاً 443) تغییر دهید.
      • مطمئن شوید که فایروال این پورت جدید را نیز مجاز می‌کند.

    ۸. فعال کردن لاگ‌های دقیق برای عیب‌یابی

    1. به System > Logging بروید و یک Rule جدید برای PPP و Debug اضافه کنید.
    2. پس از اتصال کلاینت، لاگ‌ها را بررسی کنید تا دلیل قطع و وصل مشخص شود.

    در فایل کانفیگ ovpn چطور پورت معرفی کنم ؟

    remote 192.168.80.1 1199

    در فایل کانفیگ OpenVPN Client، اگر می‌خواهید پورت خاصی (به غیر از پورت پیش‌فرض 1194) برای اتصال معرفی کنید، به صورت زیر عمل کنید:

    ۱. تنظیم پورت در فایل کانفیگ کلاینت

    در فایل .ovpn یا فایل تنظیمات کلاینت، از دستور remote استفاده کنید و آدرس سرور به همراه پورت را مشخص کنید.
    برای مثال، اگر سرور شما روی پورت 1199 تنظیم شده است:

    remote 192.168.80.1 1199

    این خط به کلاینت می‌گوید که به IP 192.168.80.1 با استفاده از پورت 1199 متصل شود.

    ۲. اطمینان از تنظیمات سرور

    1. مطمئن شوید که پورت 1199 در تنظیمات OVPN Server روی MikroTik تعریف شده است:
      • به PPP > OVPN Server بروید.
      • مقدار Port را به 1199 تغییر دهید.
    2. در Firewall، مطمئن شوید که قانون زیر تعریف شده باشد:
      • Chain: input
      • Protocol: tcp
      • Dst. Port: 1199
      • Action: accept

    ۳. تست کانفیگ کلاینت

    1. فایل کانفیگ کلاینت را ذخیره کنید و در نرم‌افزار OpenVPN Client وارد کنید.
    2. اتصال را تست کنید. اگر مشکل دارید، لاگ کلاینت را بررسی کنید.

    ۴. چند آدرس سرور (اختیاری) در فایل کانفیگ ovpn

    اگر چندین آدرس سرور یا پورت دارید، می‌توانید مقادیر مختلف remote را در فایل کانفیگ وارد کنید. کلاینت به ترتیب هر کدام را امتحان می‌کند:

    coderemote 192.168.80.1 1199
    remote 192.168.80.1 1194
    remote vpn.example.com 443

    توضیحات مختصر فایل کانفیگ ovpn

    client dev tun proto tcp-client remote 192.168.80.1 1194 remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1194 remote 192.168.80.1 1199 remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1199 resolv-retry infinite nobind keepalive 10 60 ping-timer-rem persist-tun persist-key remote-cert-tls server auth-user-pass cipher AES-128-CBC auth SHA1 comp-lzo verb 3 این پورتها درسته؟

    کانفیگ فایل شما از نظر تعریف آدرس‌های سرور و پورت‌های مختلف صحیح به نظر می‌رسد. با این تنظیمات، کلاینت OpenVPN به ترتیب تلاش می‌کند تا به آدرس‌های مشخص‌شده با پورت‌های مختلف متصل شود. بیایید جزئیات کانفیگ را بررسی کنیم:

    توضیح بخش‌های مهم کانفیگ ovpn فایل

    1. remote remote 192.168.80.1 1194 remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1194 remote 192.168.80.1 1199 remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1199
      • اگر سرور شما فقط در یک شبکه داخلی قابل دسترسی است، 192.168.80.1 کافی است.
      • اگر از Dynamic DNS استفاده می‌کنید، آدرس 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net صحیح به نظر می‌رسد (با فرض اینکه این آدرس معتبر و به سرور MikroTik شما اشاره دارد).
    2. proto
      تنظیم شده است روی:proto tcp-client این مشخص می‌کند که OpenVPN با پروتکل TCP کار می‌کند. اطمینان حاصل کنید که سرور OpenVPN نیز روی TCP تنظیم شده باشد.
    3. پورت‌ها
      شما از دو پورت 1194 (پورت پیش‌فرض) و 1199 استفاده می‌کنید:
      • مطمئن شوید که هر دو پورت در تنظیمات OVPN Server روی MikroTik و در Firewall باز هستند.
    4. keepalive
      این گزینه باعث می‌شود اتصال به صورت منظم چک شود و اگر قطع شد، دوباره برقرار شود: codekeepalive 10 60
    5. auth-user-pass
      این گزینه نشان می‌دهد که کلاینت برای احراز هویت از نام کاربری و رمز عبور استفاده می‌کند. مطمئن شوید فایل auth.txt یا ورود دستی اطلاعات به درستی انجام شده باشد.
    6. cipher و auth
      مطمئن شوید این الگوریتم‌های رمزنگاری با تنظیمات سرور مطابقت دارند:cipher AES-128-CBC auth SHA1

    تست اتصال

    1. مطمئن شوید که OpenVPN Server در MikroTik برای پورت‌های 1194 و 1199 به درستی تنظیم شده است.
    2. تنظیمات فایروال را بررسی کنید تا این پورت‌ها باز باشند.
    3. اگر از Dynamic DNS استفاده می‌کنید، بررسی کنید که نام دامنه به درستی به IP عمومی روتر اشاره می‌کند:ping 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net
    4. اتصال را با هر دو پورت تست کنید:openvpn --config client.ovpn

    مشکلات احتمالی

    • اگر یکی از پورت‌ها یا آدرس‌ها کار نمی‌کند، ممکن است:
      1. پورت موردنظر در فایروال مسدود باشد.
      2. Dynamic DNS به درستی به روز نشده باشد.
      3. سرور فقط روی یک پورت خاص تنظیم شده باشد.

    پیشنهاد بهبود

    1. اگر سرور از UDP پشتیبانی می‌کند، تست کنید که اتصال روی پروتکل UDP پایدارتر است:proto udp
    2. برای دیباگ، مقدار verb را به 6 یا 7 تغییر دهید تا لاگ‌های بیشتری برای عیب‌یابی داشته باشید: verb 6

    اگر باز هم مشکلی داشتید، جزئیات بیشتری از وضعیت لاگ‌ها یا خطاها ارسال کنید تا دقیق‌تر راهنمایی کنم. 😊

    این دستور برای چند سرور کار نکرد

    اگر فایل کانفیگ شما با چندین سرور و پورت کار نمی‌کند، ممکن است یکی از مشکلات زیر باعث ایجاد اختلال شود. برای رفع این مشکل، می‌توانید موارد زیر را بررسی و مراحل زیر را اجرا کنید:

    ۱. بررسی تنظیمات سرورهای OVPN

    1. پورت‌ها در سرور:
      اطمینان حاصل کنید که سرور MikroTik برای هر دو پورت (1194 و 1199) به درستی تنظیم شده باشد:
      • به PPP > OVPN Server بروید.
      • مقدار Port را بررسی کنید. اگر تنها یک پورت تعریف شده است، نمی‌توانید با چند پورت کار کنید. MikroTik تنها از یک پورت برای OVPN پشتیبانی می‌کند. بنابراین، لازم است در صورت نیاز، سرور جداگانه‌ای برای پورت دیگر راه‌اندازی کنید.
    2. قوانین فایروال:
      مطمئن شوید که پورت‌های موردنظر (1194 و 1199) در Firewall باز هستند:
      • IP > Firewall > Filter Rules:
        • برای هر پورت، یک قانون accept بسازید:
          • Chain: input
          • Protocol: tcp
          • Dst. Port: 1194 (و همچنین 1199)
          • Action: accept

    ۲. بررسی فایل کانفیگ کلاینت

    1. تنظیمات کانفیگ شما صحیح به نظر می‌رسد، اما OpenVPN تنها به اولین سروری که پاسخگو است، متصل می‌شود. اگر سرور اول در لیست فعال نباشد، به سرور بعدی می‌رود.
      اگر هیچ‌کدام پاسخگو نباشند، اتصال برقرار نخواهد شد.
    2. تست اتصال جداگانه برای هر سرور:
      • فایل کانفیگ را ویرایش کنید و فقط یک remote را فعال کنید:remote 192.168.80.1 1194
      • اتصال را تست کنید. سپس برای پورت و سرور دیگر نیز به همین روش تست کنید:192.168.80.1 1199

    ۳. بررسی Dynamic DNS

    اگر از آدرس Dynamic DNS استفاده می‌کنید (94550a7ad0d7.sn.mynetname.net):

    1. از طریق خط فرمان، وضعیت به‌روزرسانی DNS را بررسی کنید:ping 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net مطمئن شوید که این آدرس به IP عمومی MikroTik شما اشاره دارد.
    2. اگر از MikroTik DDNS استفاده می‌کنید:
      • به IP > Cloud بروید و مطمئن شوید گزینه DDNS Enabled فعال است.
      • آدرس DDNS (مثلاً 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net) با IP عمومی شما مطابقت داشته باشد.

    ۴. بررسی محدودیت‌های MikroTik

    MikroTik معمولاً از یک پورت OVPN پشتیبانی می‌کند. اگر بخواهید چندین پورت استفاده کنید:

    • ممکن است نیاز به اجرای سرور OVPN روی دستگاه دیگری داشته باشید.
    • یا برای دسترسی با یک پورت کار کنید (ترجیحاً 1194 به‌عنوان پورت پیش‌فرض).

    ۵. افزایش لاگ برای عیب‌یابی

    در کلاینت OpenVPN، مقدار verb را افزایش دهید:

    verb 7

    سپس تلاش کنید به سرور متصل شوید و لاگ‌ها را بررسی کنید. به دنبال پیام‌های خطا مانند موارد زیر باشید:

    • Connection Refused: نشان‌دهنده مسدود بودن پورت یا عدم وجود سرور در آن پورت.
    • Timeout: نشان‌دهنده عدم پاسخگویی سرور یا مشکل در DNS.

    ۱. بررسی تنظیمات DDNS

    1. بررسی آدرس DDNS
      اطمینان حاصل کنید که DDNS به درستی به IP عمومی شما اشاره دارد:
      • با استفاده از دستور زیر، آدرس DDNS را به IP تبدیل کنید:ping 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net
      • خروجی باید همان IP عمومی روتر MikroTik باشد. اگر خروجی اشتباه است، ممکن است DDNS به درستی به‌روزرسانی نشده باشد. در این صورت:
        • به IP > Cloud بروید.
        • گزینه Force Update را انتخاب کنید.
    2. فایروال و NAT
      اگر از IP عمومی استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که پورت 1199 روی فایروال و NAT برای دسترسی از بیرون به درستی تنظیم شده است:
      • IP > Firewall > NAT:
        • Chain: dstnat
        • Protocol: tcp
        • Dst. Port: 1199
        • Action: dst-nat
        • To Address: 192.168.80.1
        • To Ports: 1199
    3. چک کردن پاسخ‌دهی MikroTik
      از دستگاه خارج از شبکه داخلی، به پورت 1199 سرور با استفاده از آدرس DDNS متصل شوید:telnet 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1199
      • اگر خطا دریافت کردید (مثلاً Connection Refused یا Timeout)، مشکل احتمالاً در NAT یا فایروال است.

    ۲. بررسی فایل کانفیگ کلاینت

    فایل کانفیگ شما ممکن است نیاز به تغییر داشته باشد. تنظیمات زیر را در فایل .ovpn بررسی کنید:

    1. خطوط remote: مطمئن شوید آدرس و پورت DDNS به درستی تعریف شده است:remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1199
    2. proto: مطمئن شوید پروتکل TCP یا UDP با سرور مطابقت دارد:proto tcp-client
    3. resolv-retry: اگر سرور DDNS گاهی اوقات در دسترس نیست، مقدار resolv-retry را به infinite تنظیم کنید:resolv-retry infinite

    ۳. تست اتصال از خارج شبکه

    از دستگاه خارج از شبکه داخلی (مثلاً با اینترنت موبایل)، کانفیگ را تست کنید.
    برای مثال، اجرای دستور زیر لاگ اتصال را نشان می‌دهد:

    openvpn --config client.ovpn

    به لاگ‌های زیر توجه کنید:

    • TLS Error: TLS key negotiation failed: ممکن است NAT یا فایروال پورت را مسدود کرده باشد.
    • Cannot resolve host address: ممکن است DNS یا آدرس DDNS مشکل داشته باشد.

    ۴. تغییر تنظیمات DNS کلاینت

    اگر مشکل از DNS کلاینت است، می‌توانید به طور دستی DNS را در فایل کانفیگ کلاینت تعریف کنید.
    به خط زیر اضافه کنید:

    dhcp-option DNS 8.8.8.8

    این خط از Google DNS برای حل آدرس استفاده می‌کند.

    ۵. فعال کردن Debug Mode

    برای دریافت اطلاعات بیشتر از لاگ‌ها، سطح verbosity را افزایش دهید:

    verb 7

    این تغییر باعث می‌شود لاگ‌های دقیق‌تری از تلاش برای اتصال با آدرس DDNS ببینید.

    ۶. بررسی مشکل از سمت ISP

    گاهی اوقات ISP ممکن است دسترسی به پورت خاصی را مسدود کند. برای بررسی این مورد:

    1. یک پورت دیگر مانند 443 (پورت HTTPS) را روی سرور OVPN تنظیم کنید.
    2. فایل کانفیگ کلاینت را تغییر دهید:remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 443

    ۷. راه‌حل جایگزین (Bridge NAT Issue)

    اگر باز هم مشکل ادامه دارد، می‌توانید پورت 1199 را روی روتر به پورت دیگری روی دستگاه دیگری نگاشت کنید:

    1. یک قانون NAT تعریف کنید:
      • Dst. Port: 1199
      • To Address: 192.168.80.1
      • To Ports: 1199

    اگر با این تغییرات باز هم مشکل ادامه داشت، لطفاً لاگ‌های کلاینت OpenVPN را ارسال کنید تا دقیق‌تر بررسی کنم. 😊

    نتیجه بررسی مشکل از دستورات keepalive 10 60 ping-timer-rem است که مانع کانکت میشد

    ممنون که نتیجه بررسی را به اشتراک گذاشتید! به نظر می‌رسد تنظیمات مربوط به keepalive و ping-timer-rem در فایل کانفیگ شما باعث ایجاد مشکل شده بودند. این دستورات نقش مهمی در مدیریت ارتباط پایدار بین کلاینت و سرور دارند، اما در برخی سناریوها ممکن است با تنظیمات دیگر تداخل داشته باشند.

    چرا این مشکل رخ داده است؟

    1. keepalive 10 60
      این دستور باعث می‌شود که کلاینت هر ۱۰ ثانیه یک بسته برای بررسی وضعیت ارتباط ارسال کند و اگر تا ۶۰ ثانیه پاسخی دریافت نکند، اتصال قطع شود. اگر تاخیر شبکه یا مشکلات دیگر وجود داشته باشد، این تنظیم می‌تواند منجر به قطع غیرضروری ارتباط شود.
    2. ping-timer-rem
      این دستور مربوط به مدیریت تایمر پینگ است. گاهی اوقات با تنظیمات keepalive و persist-tun/key تداخل دارد و باعث قطع ارتباط می‌شود.

    رفع مشکل با تنظیمات جایگزین

    برای جلوگیری از این مشکل، می‌توانید از این تنظیمات جایگزین استفاده کنید:

    1. حذف دستورات متداخل
      دستورات زیر را از فایل کانفیگ حذف کنید:keepalive 10 60 ping-timer-rem
    2. استفاده از ping-restart به جای keepalive
      دستور ping-restart را جایگزین کنید. این دستور مدیریت بهتری برای بازیابی اتصال فراهم می‌کند: ping 15 ping-restart 120
      • ping 15: هر ۱۵ ثانیه یک پینگ ارسال می‌شود.
      • ping-restart 120: اگر پاسخی در ۱۲۰ ثانیه دریافت نشود، اتصال مجدداً برقرار می‌شود.
    3. تنظیم دوباره persist-key و persist-tun
      این دستورات کمک می‌کنند تا تنظیمات تونل و کلیدها پس از قطع ارتباط حفظ شوند:persist-key persist-tun

    تنظیم نهایی کانفیگ کلاینت

    فایل کانفیگ شما پس از بهینه‌سازی به این شکل خواهد بود:

    client
    dev tun
    proto tcp-client
    remote 192.168.80.1 1194
    remote 94550a7ad0d7.sn.mynetname.net 1194
    resolv-retry infinite
    nobind
    ping 15
    ping-restart 120
    persist-key
    persist-tun
    remote-cert-tls server
    auth-user-pass
    cipher AES-128-CBC
    auth SHA1
    comp-lzo
    verb 3

    اگر اتصال برقرار شده و به اینترنت (مثل پینگ 8.8.8.8) دسترسی دارید، اما پینگ شبکه داخلی (192.168.80.x) وجود ندارد، احتمالاً مشکل به یکی از موارد زیر مربوط است:

    ۱. مشکل در تنظیمات روتر MikroTik

    1. مسیر‌دهی (Routing)
      اطمینان حاصل کنید که کلاینت VPN به شبکه داخلی مسیر (route) دارد. باید یک مسیر استاتیک برای شبکه داخلی اضافه شود:
      • وارد IP > Routes شوید و بررسی کنید که مسیری برای شبکه داخلی 192.168.80.0/24 با gateway مربوط به VPN وجود دارد.
      • در غیر این صورت، این مسیر را اضافه کنید: /ip route add dst-address=192.168.80.0/24 gateway=bridge1
    2. Firewall Rules
      قوانین فایروال را بررسی کنید. ممکن است ارتباط بین اینترفیس VPN و شبکه داخلی مسدود شده باشد:
      • به IP > Firewall > Filter Rules بروید و مطمئن شوید قانونی برای input یا forward وجود ندارد که مانع دسترسی VPN به شبکه داخلی شود.
      • اگر نیاز بود، قانون زیر را اضافه کنید: /ip firewall filter add chain=forward src-address=192.168.81.0/24 dst-address=192.168.80.0/24 action=accept

    ۲. مشکل در تنظیمات DHCP یا NAT

    1. DHCP Server
      اطمینان حاصل کنید که کلاینت VPN از آدرس شبکه داخلی (192.168.80.x) اطلاعات صحیح Gateway و DNS دریافت کرده است. اگر این اطلاعات به‌درستی پیکربندی نشده‌اند، کلاینت نمی‌تواند به شبکه داخلی دسترسی پیدا کند.
    2. Masquerade NAT
      اگر VPN از Masquerade NAT استفاده می‌کند، این مسئله ممکن است باعث شود که کلاینت به شبکه داخلی دسترسی نداشته باشد. در این صورت:
      • به IP > Firewall > NAT بروید.
      • بررسی کنید که قانون NAT فقط برای دسترسی به اینترنت اعمال شده باشد و نه شبکه داخلی.

    ۳. مشکل در کلاینت OVPN

    1. عدم تعریف مسیر داخلی
      در فایل کانفیگ کلاینت، باید مسیر شبکه داخلی به‌درستی تعریف شده باشد: route 192.168.80.0 255.255.255.0 این خط را به فایل کانفیگ اضافه کنید و اتصال را دوباره امتحان کنید.
    2. مشکل در Push Route از سمت سرور
      ممکن است سرور MikroTik مسیر شبکه داخلی را به کلاینت VPN ارسال نکند. برای این کار:
      • به PPP > Profiles بروید.
      • پروفایلی که به کلاینت OVPN اختصاص داده شده را ویرایش کنید و در قسمت Routes مسیر شبکه داخلی را اضافه کنید: 192.168.80.0/24

    ۴. تست مستقیم

    1. از دستگاه کلاینت VPN:
      • دستور زیر را اجرا کنید و بررسی کنید که آیا مسیر شبکه داخلی وجود دارد: route print
      • باید خطی مانند زیر وجود داشته باشد:Copy code192.168.80.0 255.255.255.0 Gateway-VPN
      • اگر این خط وجود ندارد، فایل کانفیگ کلاینت را با دستور route اصلاح کنید.
    2. اگر مسیر وجود دارد، پینگ یک دستگاه خاص در شبکه داخلی را بررسی کنید: ping 192.168.80.10

    ۵. لاگ‌ها و بررسی بیشتر

    • در MikroTik لاگ‌ها را بررسی کنید: /log print هرگونه پیام خطا مربوط به VPN یا فایروال را بررسی کنید.
    • از کلاینت OpenVPN نیز لاگ‌ها را دریافت کنید تا وضعیت ارتباط بررسی شود.

    با استفاده از ovpn به شبکه وصل شده ایم اما دسترسی به شبگه داخلی نداریم .
    راه حل :

    ابرای تنظیم فایل کانفیگ کلاینت OVPN، می‌توانید انواع مختلفی از روت‌ها (Routes) را تعریف کنید تا دسترسی مناسب به شبکه‌ها و اینترنت برقرار شود. در ادامه انواع روت‌ها را با توضیحات آورده‌ایم:

    ۱. روت پیش‌فرض (Default Route)

    این نوع روت باعث می‌شود که تمام ترافیک کلاینت (شامل اینترنت و شبکه‌های داخلی) از طریق VPN ارسال شود.

    دستور:

    redirect-gateway def1
    • این دستور دو روت پیش‌فرض برای کلاینت ایجاد می‌کند که ترافیک اینترنت از طریق تونل VPN عبور کند.
    • برای دسترسی به اینترنت از طریق VPN ضروری است.

    ۲. روت استاتیک به شبکه خاص (Static Route)

    برای دسترسی کلاینت فقط به یک شبکه خاص (مثل شبکه داخلی)، می‌توانید روت استاتیک اضافه کنید.

    دستور:

    route 192.168.80.0 255.255.255.0
    • این دستور به کلاینت می‌گوید که ترافیک مربوط به شبکه 192.168.80.0/24 را از طریق VPN ارسال کند.
    • مناسب برای زمانی که نیاز به عبور ترافیک اینترنت از VPN نیست.

    ۳. روت چندگانه (Multiple Routes)

    اگر چندین شبکه داخلی دارید، می‌توانید برای هر کدام یک روت جداگانه تعریف کنید.

    دستور:

    route 192.168.80.0 255.255.255.0
route 192.168.81.0 255.255.255.0
route 10.0.0.0 255.255.255.0
    • این حالت زمانی استفاده می‌شود که کلاینت نیاز به دسترسی به چند شبکه داخلی مختلف داشته باشد.

    ۴. روت با مشخص کردن گیت‌وی (Gateway Route)

    اگر گیت‌وی خاصی در شبکه داخلی دارید که باید از آن استفاده شود، می‌توانید آن را به‌صورت دستی مشخص کنید.

    دستور:

    route 192.168.80.0 255.255.255.0 gw 192.168.80.1
    • این دستور به کلاینت می‌گوید که برای دسترسی به شبکه 192.168.80.0/24 از گیت‌وی 192.168.80.1 استفاده کند.

    ۵. روت برای رد کردن شبکه‌ای خاص (Exclude Route)

    برای جلوگیری از ارسال ترافیک یک شبکه خاص از طریق VPN، می‌توانید از route-nopull و سپس روت‌های خاص استفاده کنید.

    دستور:

    route-nopull
route 192.168.81.0 255.255.255.0
    • این تنظیم به کلاینت می‌گوید که هیچ روتی از سمت سرور دریافت نکند، اما همچنان می‌تواند به شبکه 192.168.81.0/24 متصل شود.

    ۶. روت برای استفاده از اینترنت لوکال (Local Internet Use)

    برای حالتی که فقط شبکه داخلی از VPN عبور کند و اینترنت از شبکه اصلی کلاینت باشد.

    دستور:

    route 192.168.80.0 255.255.255.0
    • در این حالت دستور redirect-gateway def1 را حذف کنید تا اینترنت به VPN هدایت نشود.

    ۷. حذف روت پیش‌فرض (Disable Default Route)

    اگر سرور VPN به‌صورت پیش‌فرض کل ترافیک را هدایت می‌کند ولی شما نمی‌خواهید از این قابلیت استفاده کنید، می‌توانید روت پیش‌فرض را غیرفعال کنید.

    دستور:

    route-nopull
route 192.168.80.0 255.255.255.0
    • مناسب برای زمانی که فقط می‌خواهید به یک شبکه خاص دسترسی داشته باشید.

    ترکیب چندین روت

    شما می‌توانید این دستورات را ترکیب کنید تا رفتار دقیق‌تری برای کلاینت تنظیم کنید. به‌عنوان مثال:

    redirect-gateway def1
route 192.168.80.0 255.255.255.0
route 192.168.81.0 255.255.255.0

    این ترکیب باعث می‌شود:

    1. کل ترافیک اینترنت از VPN عبور کند.
    2. دسترسی به شبکه‌های داخلی نیز برقرار شود.

    عیب‌یابی و نکات مهم

    1. بررسی جدول روت کلاینت
      پس از اتصال، دستور زیر را در سیستم کلاینت اجرا کنید تا جدول روت را بررسی کنید: route print
    2. بررسی دسترسی به شبکه‌ها
      از کلاینت به آی‌پی گیت‌وی شبکه داخلی پینگ بزنید: ping 192.168.80.1

    اگر همچنان مشکلی وجود داشت، لطفاً خروجی جدول روت و فایل کانفیگ کلاینت را ارسال کنید تا کمک بیشتری ارائه شود. 😊

  • پیکربندی VRF در میکروتیک

    پیکربندی VRF در میکروتیک

    در میکروتیک، VRF (Virtual Routing and Forwarding) -مسیریابی و ارسال مجازی (VRF)

    یک فناوری است که به شما اجازه می‌دهد چندین جدول مسیریابی مستقل و مجزا را روی یک روتر ایجاد و مدیریت کنید. این قابلیت برای سناریوهایی استفاده می‌شود که در آن نیاز به تفکیک ترافیک و مسیریابی برای شبکه‌های مختلف بر روی یک دستگاه فیزیکی واحد وجود دارد.

    در ادامه توضیحات بیشتری درباره VRF در میکروتیک آورده شده است:

    همان طوری که VLAN می تواند برودکست دامین های جدید بسازد و از هم تفکیک کند روتر هم با VRF میتواند جدوال مسیر یابی مجزا و تفکیک شده ای را تشکیل دهد .

    یک فیلم بسیار جالب برای آموزش Vrf در میکروتیک

    کاربردهای VRF:

    1. تفکیک شبکه‌های مختلف: VRF به شما اجازه می‌دهد که شبکه‌های مختلفی را که باید از هم جدا باشند (مانند شبکه‌های مشتریان مختلف یا شبکه‌های داخلی و خارجی) بدون نیاز به روترهای مجزا پیکربندی کنید.
    2. افزایش امنیت: با استفاده از VRF، ترافیک شبکه‌های مختلف به طور کاملاً جداگانه مدیریت می‌شود که از تداخل و دسترسی غیرمجاز جلوگیری می‌کند.
    3. بهینه‌سازی استفاده از منابع: با استفاده از یک روتر و چندین VRF می‌توان منابع سخت‌افزاری را بهینه‌تر استفاده کرد و نیاز به تجهیزات اضافی کاهش می‌یابد.

    نحوه کار VRF در میکروتیک:

    هر VRF در میکروتیک یک جدول مسیریابی مجزا دارد و می‌تواند به این صورت عمل کند که مثلاً ترافیک مربوط به شبکه A تنها از طریق جدول مسیریابی A و ترافیک شبکه B از طریق جدول مسیریابی B هدایت شود. بنابراین، روتر می‌تواند به عنوان چندین روتر مجازی عمل کند که هر کدام شبکه‌ها و مسیریابی‌های خاص خود را دارند.

    مزایا:

    • انعطاف‌پذیری در طراحی شبکه: می‌توانید چندین شبکه مجزا را با استفاده از یک روتر پشتیبانی کنید.
    • مدیریت بهینه منابع شبکه: دیگر نیازی به داشتن چندین روتر فیزیکی برای شبکه‌های مختلف نیست.
    • تقسیم بار: می‌توانید ترافیک شبکه‌ها را به صورت مجزا مدیریت کرده و عملکرد بهتری از شبکه دریافت کنید.

    مثال کاربردی:

    فرض کنید شما به عنوان یک ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی (ISP) می‌خواهید چندین مشتری را از یک روتر میکروتیک مدیریت کنید. هر مشتری باید به شبکه جداگانه‌ای دسترسی داشته باشد و نباید به شبکه‌های دیگر دسترسی پیدا کند. با استفاده از VRF، می‌توانید ترافیک هر مشتری را از طریق جدول مسیریابی خاص خودش مدیریت کنید.

    پیکربندی اولیه VRF در میکروتیک:

    برای ایجاد یک VRF در میکروتیک، ابتدا باید در روتر جدول مسیریابی جدیدی بسازید و سپس رابط‌های شبکه مربوطه را به آن اختصاص دهید. این کار از طریق محیط CLI یا Winbox میکروتیک قابل انجام است.

    برای پیکربندی VRF در میکروتیک، باید چند مرحله را دنبال کنید تا جداول مسیریابی جداگانه برای شبکه‌های مختلف ایجاد و پیکربندی شوند. در ادامه به صورت مرحله به مرحله توضیح می‌دهم چگونه می‌توانید VRF را در میکروتیک راه‌اندازی کنید.

    مراحل پیکربندی VRF در میکروتیک

    1. ایجاد VRF جدید

    ابتدا باید یک VRF جدید در میکروتیک ایجاد کنید. برای این کار می‌توانید از Winbox یا از طریق CLI (خط فرمان) اقدام کنید.

    در محیط Winbox:
    • وارد بخش IP شوید.
    • سپس گزینه Routes را انتخاب کنید.
    • در اینجا می‌توانید VRFهای موجود را مدیریت کنید.
    در محیط CLI:
     /ip route vrf add routing-mark=vrf1 interfaces=ether1

    این دستور یک VRF جدید با نام vrf1 ایجاد می‌کند و آن را به رابط شبکه ether1 متصل می‌کند.

    2. ایجاد جدول مسیریابی برای VRF

    هر VRF به یک جدول مسیریابی جداگانه نیاز دارد تا بتواند ترافیک مرتبط با آن شبکه را مسیریابی کند.

    در محیط CLI:

    برای اینکه یک جدول مسیریابی جدید برای VRF خود تعریف کنید، از دستور زیر استفاده کنید:

     /ip route add dst-address=0.0.0.0/0 gateway=192.168.1.1 routing-mark=vrf1

    این دستور یک مسیر پیش‌فرض برای ترافیک شبکه VRF vrf1 با استفاده از gateway به آدرس 192.168.1.1 ایجاد می‌کند.

    3. پیکربندی فیلتر مسیریابی

    برای اینکه میکروتیک ترافیک را به جدول مسیریابی VRF هدایت کند، باید یک فیلتر مسیریابی ایجاد کنید که بر اساس آن، ترافیک مربوط به هر شبکه به جدول مسیریابی مشخص شده هدایت شود.

    در محیط CLI:
     /ip firewall mangle add chain=prerouting in-interface=ether1 action=mark-routing new-routing-mark=vrf1

    این دستور به شما اجازه می‌دهد که ترافیک ورودی از رابط ether1 را با علامت vrf1 علامت‌گذاری کنید تا به جدول مسیریابی مربوطه هدایت شود.

    4. پیکربندی NAT (در صورت نیاز)

    اگر نیاز به ترجمه آدرس‌های شبکه (NAT) دارید، می‌توانید NAT را برای VRF خاصی تنظیم کنید تا ترافیک خروجی از شبکه داخلی به شبکه خارجی منتقل شود.

    در محیط CLI:
     /ip firewall nat add chain=srcnat out-interface=ether1 action=masquerade routing-mark=vrf1

    این دستور NAT را برای ترافیک خروجی که مربوط به VRF vrf1 است، تنظیم می‌کند.

    5. تست و بررسی VRF

    بعد از پیکربندی VRF، لازم است که عملکرد آن را تست کنید. می‌توانید با استفاده از ping یا ابزارهای مشابه، ترافیک را از طریق هر VRF بررسی کنید.

    در محیط CLI:

    برای بررسی مسیرهای VRF می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

     /ip route print where routing-mark=vrf1

    این دستور تمام مسیرهایی که برای VRF vrf1 تعریف شده‌اند را نمایش می‌دهد.

    نکات مهم:

    • مسیرهای جداگانه: هر VRF جدول مسیریابی جداگانه‌ای دارد که به صورت مستقل از سایر VRFها عمل می‌کند.
    • امنیت: VRF به شما اجازه می‌دهد شبکه‌های مختلف را جدا از هم نگه دارید، که برای ایجاد امنیت در شبکه‌های مشترک بسیار مفید است.
    • مقیاس‌پذیری: با استفاده از VRF می‌توانید چندین شبکه مجزا را بدون نیاز به استفاده از روترهای مجزا پشتیبانی کنید.

    ایجاد VRF جدید در میکروتیک

    ابتدا باید یک VRF جدید تعریف کنید و رابط‌های مربوط به آن را مشخص نمایید.

    از طریق CLI:

     /ip route vrf add routing-mark=vrf1 interfaces=ether1
    • vrf1: نام VRF جدید شما است.
    • ether1: نام رابط شبکه‌ای که می‌خواهید به VRF اختصاص دهید.

    2. ایجاد جدول مسیریابی مجزا برای VRF

    بعد از ایجاد VRF، باید جدول مسیریابی جدیدی برای آن تنظیم کنید تا ترافیک‌های مربوطه به‌درستی هدایت شوند.

    از طریق CLI:

     /ip route add dst-address=0.0.0.0/0 gateway=192.168.1.1 routing-mark=vrf1
    • dst-address=0.0.0.0/0: مشخص می‌کند که این مسیر، مسیر پیش‌فرض برای VRF است.
    • gateway=192.168.1.1: دروازه‌ای که ترافیک باید به آن هدایت شود.
    • routing-mark=vrf1: اشاره به VRF مورد نظر دارد.

    3. پیکربندی Mangle برای مسیریابی ترافیک

    برای اینکه ترافیک ورودی به هر VRF به جدول مسیریابی مربوطه هدایت شود، باید از firewall mangle استفاده کنید تا ترافیک را علامت‌گذاری کرده و به VRF مناسب بفرستید.

    از طریق CLI:

     /ip firewall mangle add chain=prerouting in-interface=ether1 action=mark-routing new-routing-mark=vrf1
    • chain=prerouting: تعیین می‌کند که ترافیک قبل از مسیریابی بررسی شود.
    • in-interface=ether1: رابط شبکه‌ای که ترافیک از آن دریافت می‌شود.
    • new-routing-mark=vrf1: ترافیک را به جدول مسیریابی VRF vrf1 هدایت می‌کند.

    4. پیکربندی NAT (در صورت نیاز)

    اگر شبکه شما نیاز به NAT دارد، باید برای هر VRF یک srcnat تنظیم کنید تا ترافیک خروجی به درستی NAT شود.

    از طریق CLI:

     /ip firewall nat add chain=srcnat out-interface=ether1 action=masquerade routing-mark=vrf1
    • chain=srcnat: مشخص می‌کند که این قانون برای ترافیک خروجی از شبکه است.
    • out-interface=ether1: رابط شبکه‌ای که ترافیک از آن خارج می‌شود.
    • routing-mark=vrf1: این قانون NAT فقط برای ترافیک VRF vrf1 اعمال می‌شود.

    5. تست VRF و بررسی مسیرها

    برای اطمینان از اینکه VRF به‌درستی کار می‌کند، می‌توانید مسیرهای مرتبط با VRF را بررسی کنید و همچنین از ابزارهای تستی مانند ping استفاده کنید.

    برای نمایش مسیرهای VRF:

     /ip route print where routing-mark=vrf1

    این دستور تمام مسیرهایی که به VRF vrf1 مرتبط هستند را نمایش می‌دهد.

    برای تست ارتباط با استفاده از Ping:

     /ping 8.8.8.8 routing-table=vrf1

    این دستور ارتباط VRF vrf1 با یک مقصد خارجی (مثل گوگل) را بررسی می‌کند.

    6. مدیریت و بررسی عملکرد VRF

    می‌توانید از دستورات زیر برای بررسی و مدیریت عملکرد VRFها استفاده کنید:

    • نمایش VRFها:
     /ip route vrf print
    • نمایش مسیرهای VRF:
     /ip route print
    • نمایش ترافیک مرتبط با VRFها:

    /tool sniffer quick interface=ether1